ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗ και το

                                         '' ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ'' ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΟΥΣΕΙΟ '' ΤΑ ΡΟΖ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΟΥ '' ΛΑΚΚΟΥ ''

 

 

 

                                                                           ΙΔΡΥΣΗ ΜΟΥΣΕΙΟΥ

                                        Από το ζωγράφο-γλύπτη-χαράκτη,ποιητή Κώστα Καπετανάκη,με την ονομασία

                                                                 ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗ και το

                                          ''ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ'' ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΟΥΣΕΙΟ '' ΤΑ ΡΟΖ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΟΥ  ΛΑΚΚΟΥ ''

 

                                            ''ΤΑ ΡΟΖ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΟΥ ΛΑΚΚΟΥ''

                         

                              Ήρθε ο καιρός

                              Στη περιοχή του θρυλικού ''Λάκκου''

                              Στη Γιαμπουδή 32

                              Το Πάσχα του '14

                             ''Τή Τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς''

                               η ώρα δώδεκα,ακριβώς

                              Ένα σπίτι χωμάτινο

                              Ένα Μουσείο +1,καρκινικό,που θα στεγαστεί

                              ο έσχατος ''Επιτάφιος'' των ψυχών

                              για την μνήμη των γονέων

                              Γεωργίου και Μαρίας

                              Αφιερωμένο

                              στα παρατημένα

                              στα παιδιά που χάθηκαν,

                              που ξέχασαν,σε μια γωνιά κρυμμένα,παραμονεύουν

                              που κανείς δεν ξέρει

                              αγνώστου πατρός

                              που δεν ξέρουν γράμματα,μουτζουρώνουν με μαύρο

                               στο στοιχειωμένο

                               στο απαγορευμένο

                               κόκκινο καλντερίμι

                               της χαμένης αθωότητας 

                               ένα απόκρυφο

                               όμως ''ανοιχτό βιβλίο''

                               που διαβάζει

                               από τις στοιχειωμένες

                              ''πίσω πόρτες''

                              που φέρουν το ''λευκό''

                              από το ''σκότος''

                              τις λησμονημένες ιστορίες

                              χωρίς

                             να θέλει να ''γράψει''

                             ιστορία,γιατί

                            αν ακουμπήσεις ευλαβικά

                            τα απομεινάρια

                            και βάλεις το αυτί σου

                            θα στα πουν όλα

                            τα κρυμμένα μυστικά

                             που τα σκεπάζει η λήθη

                            οι φωνές από το βάθος του τέλους χρόνου

                            οι ξεχασμένες μέσα στη μαύρη σκόνη

                            σαβανωμένες σκιές στις πεσμένες πέτρες

                            αναπολούν τις χαμένες μέρες

                            οι άδικα ξοδεμένες ψυχές και θρηνούν

                            αποτυπωμένες πάνω στην πέτρα

                            λέξεις χαρακιές για να σώσουν το αγίασμα

                             ορφανές

                            επιμένουν να περιμένουν

                            να βγουν από τα βαθιά απόσκια

                            θολά τα πρόσωπα

                            τραγικές οι λύπες

                            πως φύγαν όλοι

                            όλος ο λακκιώτικος ''θίασος'',όλοι οι ήρωες του δρόμου

                            την τελευταία λέξη θα την χαράξεις ''Εσύ''

                            που θα γράφει,πως εδώ γίνηκε το κακό

                            Ένας τόπος φάντασμα.

                             από τα ψηλά θωρούσα

                             εσένα θωρούσα

                             πριν τη γέννηση

                             πριν μπω στη μήτρα

                             όταν αποφάσισα να γεννηθώ

                             εγώ διάλεξα το όνομά μου

                             ήταν η κραυγή του αναστεναγμού

                             ήξερα

                             να αφουγκραστώ τα άγνωστα αινίγματα

                             ήξερα τις απαντήσεις

                            το ήξερα πως ήθελα να προφτάσω,να κρατώ αυτό το ψέμα,στην ολόκληρη ζωή

                            πολλές φορές έφυγα απ'αυτόν τον τόπο

                             κόρη του δρόμου

                            ήξερα

                            χωρίς να πετάξω

                            χωρίς έρωτα

                            της ύπαρξης και της ανυπαρξίας μου

                            να πετάξω για να σωθώ

                            από τη βία του χρόνου

                            βία στη βία

                            που κρατά ερμητικά κλειστά τα μυστικά

                            Μετά την ''Πτώση''

                            Η ιστορία των ανθρώπων δεν θέλει να διαβάσει

                            την κρυφή γνώση,

                            είναι στο δανεικό χρόνο

                            Εκεί γεννιέται ο Θεός.

                             βιάζεσαι χρόνε

                             να κρύψεις τις πληγές

                             να εξαφανίσεις πρόσωπα πράγματα μνήμες εικόνες

                             να μ'εξοντώσεις απ'την αφύλακτη πλευρά,την απάνεμη

                             που πολύ πόθησα

                             δεν θα εμποδίσεις

                             το καινούργιο που ετοιμάζεται μέσα μου

                             Φοβού μου λες

                             με πιέζεις μου λες,μη με κυνηγάς μου λες

                             δώρισέ μου ένα χαμόγελο σου λέω

                             όχι δεν φοβού

                             το φόβο του φοβού

                             ούτε καρδιά έχεις,ούτε ψυχή

                             δεν έχεις μήτρα,να γεννάς χρόνε

                             είσαι στείρος

                             πώς να έχεις αισθήματα,ζηλεύεις

                              σε τρομάζω

                             πρώτος θα χαθείς στη συμπαντική μνήμη

                             στη μάνα της μνήμης

                             τόση βία

                             Ποτέ

                             ποτέ

                             ποτέ

                            δεν θα μπεις εγγυητής να σφραγιστούν

                            τα κιτρινισμένα φύλλα τα παλιά του άφωνου χρόνου

                             γραμμένα στη διαβασμένη παλάμη

                             με την πένα του γυάλινου μελανοδοχείου

                             έχω κρύψει πολύ καλά την πένα και το άσπρο χαρτί

                             τα έχω σκεπάσει να μην τα δει κανείς

                             ξαναγύρισα γιατί είχα ξεχάσει να κρύψω

                             το ανεξίτηλο μελάνι, το έκρυψα αλλού

                             για παν ενδεχόμενο

                             όλα θέλουν να τα αρπάξουν,να μη μείνει τίποτα πια

                             για να μάθει κανείς,κανείς να μη μάθει

                              Για την ''Πτώση''

                             δεν θα κρυφτώ στη σιωπή της μνήμης

                             θα αρρωστήσουν οι λέξεις της σιωπής

                             πώς θα μας εξιστορήσουν

                             θα προσπαθήσω να τα πώ

                             δεν ξέρω αν θα ολοκληρώσω τη διατύπωση

                             γιατί πάντα μένει ''κάτι'' που δεν έχει ειπωθεί

                             έτσι συμβαίνει στους ανεκπλήρωτους χρησμούς

                             είναι αυτό το ''κάτι'' που απομένει δεν θέλει να τελειώσει

                             το ''έργο'',θέλει τη συνέχεια

                             του ερχόμενου

                             για να έχει μέλλον και η ποιητική

                             Πιστεύετε τους ποιητές....

                             Είπα στους ποιητές

                             όλα θα γίνουν

                            όπως ''θέλει'' να γίνουν

                             τότε μόνο

                             σωπαίνει η σιωπή

                             θέλω το θαύμα

                             να ακούσω τις φωνές,τα τραγούδια,τα κλάματα

                             τις καυτές ανάσες

                             τα μοιρολόγια

                             και τις παρακλητικές φωνές,να ζητούν βοήθεια

                             από τα κλειστά παραθύρια της ψυχής

                             Της φτωχιάς κοπέλας

                             που άφησε την ψυχή της στα ουράνια λιβάδια των Αγγέλων

                             στα καταπράσσινα τα δροσερά

                             στα μπλε νερά τα καθαρά

                             στα πιο όμορφα λευκά και ροζ,όμως

                             απέραντα άδεια και βαρετή

                              η ζωή των πεθαμένων

                             αυτό θα λέω όταν με ρωτούν

                             για τη μεγάλη ''Πτώση''

                             μαζί με τ' άλλα τα παιδιά,δεν θέλω άλλα παιδιά,αθώα θύματα εδώ πόνω

                             έχω βαρεθεί

                             από τα ''ανομολόγητα''

                             όλο τα ίδια και τα ίδια,και πάλι τα ίδια,παλιωμένα

                             ένα δάκτυλο η μούχλα

                             δεν θέλω άλλες λέξεις

                             να σπαταληθούν

                             δεν θέλω

                             τους υψηλούς τόνους της μουντής παρακμής

                            Είπα στους ποιητές να μου πουν

                             πού είναι η προδοσία

                             στο Ωσαννά, ή

                             στο Άρον Άρον

                             το σπλάχνο της πίστης μου θέλω,σάρκα και χώμα

                             της ταπεινής,

                             μια λιτανεία

                             από το σκότος στο φως

                            ''ψωμί'' ζητώ ζυμωμένο με προζύμι

                             προσφυγικό

                            για μια καλύτερη ζωή

                             ανθρώπινη

                             υπαρξιακή

                             από το μηδέν ως το θάνατο

                             να αποδοθεί δικαιοσύνη

                             δεν μπορούσε να ησυχάσει η ψυχή της εκεί,δεν ξέρω αν

                             υπάρχει άλλη γυναίκα στον κόσμο,που θα άφηνε την ομορφιά του ουρανού

                             με τόση επιμονή τόσο πάθος και ταπεινότητα

                             και να γυρίσει πίσω στη γη

                              Βαρέθηκα τις συμβουλές

                              βαρέθηκα την αιώνια ομορφιά

                              βρεγμένη από τα ακατάσχετα δάκρυα

                              του νόστου

                               δεν υπάρχει

                               να θέλεις

                               να κάνεις όνειρα στον ουρανό

                               θαμμένα τα όνειρα εδώ

                               στην τέφρα της γης του ουρανού

                               μόνο εκεί κάτω στη γη μπορείς να κάνεις όνειρα

                              θέλω να γυρίσω

                             Δεν ρώτησα τους Αγγέλους,ίσως

                              έπρεπε να τους ρωτήσω

                              θα με άφηναν,μάλλον,δεν θα τους άρεσε αυτή μου η απόφαση

                              θα τους τα πω όλα,πού θέλω να πάω

                              Εδώ,στον σιωπηλό δρόμο

                              που κανείς δεν περνά

                              ακόμα κι αν δεν γυρίσω μέχρι το πρωί

                              να τους παρακαλέσω,πως ακόμα κι αν δεν με βρουν στον κοιτώνα του ουρανού

                              το βράδυ, να μη μου βάλουν απουσία στην πρωινή προσευχή του αγιασμού

                               που τη λέει από τον άμβωνα ο Πρωτοάγγελος

                               να θεωρηθώ η απούσα παρούσα

                               θα τους πω,να κάνω σκάλες τα μαλλιά μου

                               να κατέβουν και τα άλλα κορίτσια,

                               οι υφάντρες του παραδείσου

                               για λίγο

                               να παραβώ τους κανόνες

                               το ξέρω θα μου μουτρώσουν

                                θυμούμαι ''όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν....''

                               θα τους δώσω και τα δυο μου μάγουλα,έτσι να αιωρούμαι και να με δέρνουν

                               οι άνεμοι των ενοχών,έτσι εσταυρωμένη

                               να με κατατρώει ο πεινασμένος Άδης

                               και θα κλειδώσουν και τον ουρανό

                               σας ικετεύω να παραβώ τους κανόνες

                              θα τους παραβώ,μάνα μου εσύ τί λες

                              κάποιος από τους Αρχάγγελους,ίσως να καταλάβει

                              ότι όλα είναι

                              και ξανά

                              και ξανά

                              και ξανά

                              και πάλι ξανά,τα ίδια και τα ίδια,στις ειδήσεις τις βραδινές

                              να με καταλάβει θέλω

                              Είμαι σε στάση ''προσοχή'',ίσως

                              στη σύναξη της μετάνοιας

                              να δουν το πρόσωπό μου

                              τόσο χλωμό

                              από την νηστεία και τις προσευχές

                              να μου δώσουν συγχώρεση,μάλλον άδικα θα περιμένω τη συγχώρεση

                              να γλυτώσω την απέλαση

                              στα κατάμαυρα και θεοσκότεινα της πίσσας   

                              θέλω το θαύμα

                             ένα γράμμα θα ταξιδέψει απόψε,είναι το γράμμα

                             της ψυχής μου

                             την ψυχή μου

                              άφησα στην αθέατη πλευρά της παράδεισος

                              και κατέβηκα στη γη

                             όχι ένα γράμμα μυθιστόρημα

                             που οι άνθρωποι,που ζούν μέσα στο μυθιστόρημα

                             κατασκοπεύονται από τους Θεούς

                             πορεύονται στις νεκρές σελίδες με συντακτικό και κανόνες

                             γνωρίζουν το τέλος

                              αλλά ένα γράμμα διαφορετικό,που πηγαίνει στο παρακάτω

                             στη σιωπή

                             με τις αθώες και ένοχες άγραφες γραφές

                             Διαφορετικό από τη σκληρότητα του χρόνου

                             της συντηρητικής ιστορίας

                             Να εξομολογηθώ

                             δεν έχει τις ίδιες λέξεις

                              που ξέρουμε μέχρι τώρα.είναι άλλες οι λέξεις

                              με τα δικά τους χρώματα

                               άλλα χρώματα,

                               διαφορετικά τα χρώματα

                               που ζωγραφίζουν αυτές οι λέξεις

                               χορεύουν με δικά τους βήματα

                               τραγουδούν

                               παίζουν μουσική,όλα δικά τους

                               πώς να στο πω

                               μα πώς να στο πω

                               συνομιλούν

                               ταξιδεύουν

                               όπως οι μέλισσες που συνομιλούν και ταξιδεύουν με τα χρώματα

                               που δεν ακολουθούν τη γραμματοσειρά του τετραδίου

                               ακολουθούν τη μη ειπωμένη Γραμμική ''Κάππα''

                               άγνωστη γραφή

                               με λέξεις

                              που γεννούν άλλες λέξεις και τόσα ''άλλα''

                              που δεν είδες ποτέ

                              σιωπή

                              Σιωπή θα μας ακούσουν.

                              όταν σωπαίνει η σιωπή

                              αυτό αποθηκεύεται

                               και το φορτίο ειναι πολύ βαρύ

                             γράμμα που αιμορραγεί

                             μαζί με το άψυχο κορμί

                             για να κλάψει και να γράψει

                             για τις στάχτες του πόνου

                             ποιος θα πει την ιστορία του πένθους

                             θα ξυπνήσω το χρόνο

                             θα τον αναστήσω και θα γράψω

                             Μη φοβηθείς να το διαβάσεις

                             και βιαστείς να το αφήσεις

                             να το ξεφυλίσσεις με υπομονή

                             να διαβάσεις προσεκτικά και τις υπόλοιπες σελίδες,γράφει πως

                             έκλεψαν τη ζωή τους

                             μη σας παραπλανούν κορίτσια

                             η ιστορία μας αναφέρει ως αγνοούμενες

                             η ίδια που μας είπε πηγή ζωής

                             με ένα βλέμα λήθης και όχι αληθινό

                             κοπέλες των σπατηλημένων εραστών

                              και της υπομονής

                             εμείς θα λύσομε τον κόμπο

                             Λες να είναι αυταπάτη

                             κλαίνε ψέματα

                             κατά πως

                             αφηγούνται μέχρι σήμερα,εκεί κάτω.

                             κάθεται στο σκαμνάκι και ανοίγει το τετράδιο

                             δίπλα ειναι το κερί το θυμιατό το βρασμένο στάρι και τα ρόδια στο τραπεζάκι

                             για τις ψυχές,είναι στην υποχρέωσή μου

                             πώς θα ζήσουν οι ψυχές

                             χωρίς προσφορές και θυμιάματα

                              θα παραπονιούνται

                             Το Γράμμα

                             Αυτό το γράμμα το περίμενα μια ολόκληρη ζωή

                             το είχα τόσο ανάγκη,το λαχταρούσα

                             τρέμει η καρδιά μου ,οι κτύποι ακούγονται στ' αυτιά μου

                             τα λόγια αυτά ήταν,που ζητούσε η ψυχή μου

                             να αγαλλιάσει

                             για να αναπαυτεί

                             δικαιωμένη και ελευθερωμένη

                            στο ''πάντα'' παρών

                             Γράφει

                             όλες τις στοιχειωμένες αναμνήσεις

                            για σένα,γράφει

                            η βασανισμένη μύτη του μολυβιού,ανεξίτηλα

                            τα ''γράμματα''

                            θα είναι στέρεα θεμέλια.

                            ζυμωμένα με πυλό

                            από ανθρώπινο αίμα,για

                            να αντέξουν στη ζωή και το θάνατο.

                            Ένα βιβλίο των Γραφών

                            που οι σελιδοδείκτες σημείωναν

                            τους κινδύνους της εγκατάλειψης από τη συσσωρευμένη θλίψη

                            και τις φρούδες ελπίδες από την απειλή του χρόνου

                            της πέτρινης μοναξιάς

                            ''Γράφει''

                            το ημερολόγιο,

                            πες

                            πως όλους εκεί κάτω

                            στη Γη τους αγαπώ

                            και τους αναζητώ πολύ

                            φαντάζομαι τους πόθους μου

                            πόσο αλμυρό το δάκρυ

                            που ποτίζει τα χείλη μου

                            Στο είπα

                            πάνε δύο μήνες που δεν έχω νέα τους

                            δεν πειράζει φτάνει που είναι καλά

                            έχω τις φωτογραφίες που πήρα από το οικογενειακό κουτί

                            τις φύλαξα

                            και όταν σας αναζητώ πολύ

                            τις βλέπω

                            όπως τώρα

                            που είναι τα συναπαντήματα της απώλειας

                            μου αρέσει η φωτογραφία από το γάμο της αδελφής μου

                            γύρω γύρω όλοι να τη στολίζομε με το νυφικό

                            χαμογελαστά τα πρόσωπα

                            πότε πέρασε ένας χρόνος...

                           Τώρα διαβάζω την πιο ωραία ποίηση,το  ποίημα ''Τα ροζ παράθυρα του Λάκκου''

                            μα τί όμορφο ποίημα,θα το αντιγράψω

                            το διαβάζω,παθαίνω ''κάτι'',ξεμυαλίζομαι,είναι συνταρακτικό

                            δεν γράφει τίποτα το περιττό

                            χωρίς να θέλει να είναι διδακτικό,οριοθετεί το χώρο δραματικά

                            ρίχνει άπλετο φως στο στενό δρομάκι της θνητότητας

                            που περιορίζει τη σκέψη και την κάνει στάσιμη

                            ξέρεις αυτό το ποίημα αφαιρεί το συντηρητικό ιστορικό χρόνο,πάει στο παρακάτω

                            νέα σκέψη ,νέα σκέψη,αποκαλύπτεται το περιβάλλον της εποχής

                            ιστορεί τα γεγονότα της βίας,ιστορεί την κάθε ''μορφή'' της,που γίνεται

                            στην αθέατη πλευρά της παράδεισος,αναφέρει

                            την γενοκτονία των ψυχών του Λάκκου

                            το μαύρο του διωγμού το '36

                            και μετά

                            το μαύρο του διωγμού το '40

                            και μετά το μαύρο του διωγμού το '67

                            Πόσο ωραίο είναι το μαύρο

                            πόσο αληθινό

                            πόσο φωτεινό

                             φωτίζει τη σκιά μου

                             είναι η σκιά,στης μνήμης τη μνήμη,που το ακολουθεί

                             θα αναστηθεί

                             και θα γράψει την ιστορική αλήθεια

                             πόσο ωραία είναι και η σκιά μου

                             πόσο μα πόσο

                             γεμάτη από αιώνιο άφωτο φως

                              τόσο παλιό,πέρα από το προπατορικό αμάρτημα

                             ο λόγος του γίνεται σάρκα,να ακολουθώ

                             η αύρα της σκιάς μου

                             χαϊδεύει το αειθαλές ήθος

                             αφαιρεί το περιττό,από τον απέριττο χώρο στο θεατρικό μονόπρακτο

                              από τη μαύρη σκιά προέρχεται το φως

                               όπως το ορατό από το αόρατο

                                γι'αυτό την παίρνω μαζί μου,για να φωτίζει

                             όπου κι αν πάω

                             ξόρκι ανείπωτο

                             ιερό

                             ακολούθα τη

                             την ακολουθώ,γιατί

                             δεν υπάρχει άλλος δρόμος

                             για το φως του μαύρου

                             είναι το αγαπημένο της αγάπης μου

                             γιορτή του έρωτα

                             γιορτή του πένθους

                              χρώμα στο χώμα

                             μαχαίρι μαυρομάνικο

                            αποτρέπει ανατρέπει

                            το πιο ωραίο ποίημα που έχω διαβάσει μέχρι τώρα στη ζωή μου

                            οι λέξεις που χρησιμοποιεί,δεν μοιάζουν με τις άλλες λέξεις

                            πώς τις δημιουργεί,με μια πλοκή πρωτοφανέρωτη

                            βάζει φτερά για να πετάξει στο ''άγραφο'',να τις ανακαλύψει

                            οι ήρωες αυτά τα ασήμαντα πλάσματα ,που κανείς δεν ξέρει

                            και που κανείς δεν θα μάθει ποτέ

                            γιατί ζουν στα στενά δρομάκια της άλλης πλευράς

                            της αθέατης του φεγγαριού,της σκοτεινής

                            αυτά τα μικροσκοπικά αστέρια,τα αναφτά

                            που συνειδητοποιούν ότι υπάρχουν,και ζουν στην αστερόσκονη τη μαγική,

                            πέρα από τον άχρονο χρόνο

                            στην Άγια τέχνη

                            διαβάζω.

                            διαβάζω διαβάζω ταξιδεύω ταξιδεύω μαζί με τα πλάσματα αυτά

                             μη σταματάς

                             μου λέει ο άλλος μου εαυτός

                             δεν μας βλέπει κανένας

                            γινόμαστε όλοι ''πρωταγωνιστές''

                            δεν ξέρω αν θα ξαναδιαβάσω άλλο έργο

                            τί αλήθεια να διαβάσω μετά από αυτό

                            να μπορούσα να στο δώσω να το διαβάσεις

                            δεν γίνεται,αυτές οι απαγορεύσεις,

                            να δω τί μπορώ να κάνω,το ψυχοσάββατο

                            μήπως και μπορέσω να σου το στείλω

                            Τώρα ακούω

                            μια φωνή

                            είναι ο Άγγελος με τα μαύρα

                            μή στενοχωριέσαι μου λέει

                             θα σε βοηθήσω

                            θα σου αγοράσω άλλο ένα ποίημα

                            πάρα πολύ ωραίο

                            λέγεται ''είμαι ο κανένας''

                             θα δεις πόσο πολύ

                             θα σου αρέσει κι αυτό

                             τα ποιήματα αυτά είναι πολύ ωραία

                              γιατί αναφέρονται στην πραγματικότητα

                            Πόσο άγονος

                             είναι ο θάνατος

                             αυτές οι αποστάσεις,όπως και να σου τα περιγράψω

                             δεν θα τα καταλάβεις

                             πρόσωπα απρόσωπα εδώ πάνω

                             ακούω βήματα

                             έρχονται να δουν αν είμαι καλά για τον εσπερινό

                             γρήγορα γρήγορα να κρύψω το κουτί με τις φωτογραφίες

                             και το βιβλίο

                             μη τα δουν και μου τα πάρουν

                             εγώ είμαι σε καραντίνα

                             είμαι άρρωστη

                             έχω πυρετό

                             έχω ένα κρυολόγημα και η μύτη μου

                             τρέχει συνέχεια

                             ο γιατρός είπε,να πάρω αντιβίωση,το αμοξίλ των 1000

                             πως θέλω ξεκούραση,λες να μου ''γυρίσει'' σε πνευμονία

                             να πίνω πολλά υγρά,ευκαιρία για διάβασμα

                             πού είσαι μάνα

                             να μου βάλεις το θερμόμετρο

                             και να μου κάνεις συντροφιά

                             νάξερες πόσο σ'αναζητώ

                             σου μοιραζόμουνα το βάρος της ψυχής μου

                             όταν άδειαζε ο κόσμος μου

                             πόσο σ'αγαπούσα,όταν ήμουν ζωντανή

                             αλλά κι εδώ πάνω νάξερες πόσο σ'αγαπώ

                             είσαι πάντα δίπλα μου,όταν διψώ να μου δώσεις νερό

                             πάντα από πίσω μου όταν έφευγα,φοράς ζακέτα

                             δεν βρίσκω έναν άνθρωπο

                             να πω τον πόνο μου

                             είμαι τόσο μόνη

                             η μοναξιά μου ολόμονη

                             φρικτή η ερημία του νόστου

                             υπάρχουν άνθρωποι εδώ που ζουν μέσα στις βουβές σιωπές

                             και θρηνούν την απώλεια του νόστου,ενώ δεν γερνούν

                             δεν έχουν ρυτίδες,ο χρόνος στο μηδέν,και δεν τον κουβαλούν

                             όπως όταν ήταν ζωντανοί,όμως δεν...

                             και γιορτάζεις σήμερα

                             χρόνια πολλά μάνα

                             και δεν είμαι κοντά σου

                             αυτή την ημέρα του Αγιασμού

                             Μάνα

                             μάνα σε είπαν

                             αθώα για τον ρόλο

                             που δεν σου έμαθε κανείς.

                             αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ

                             κι ας προσπαθούσε ο μαρμάρινος χρόνος να κλέψει τη μνήμη

                             και στις δυο ζωές μου,είναι πως όταν έτριζε όλος ο κόσμος γύρω μου

                             αλήθεια πόσο φοβόμουν το σκοτάδι

                             και στη πεθαμένη ζωή και στη ζωντανή ζωή,πάντα

                             με έσωζε το χαμογελαστό,πρόσωπο της μάνας μου

                             στο κλάμα μου το γέλιο σου,πόσο σπάνιο,συνταρακτικό

                            πες στη μάνα μου που κλαίει όλη μέρα

                            ένα κρύο άγαλμα είμαι που έφυγα ξαφνικά

                            που δεν ζω πια σ'αυτό το σπίτι

                            και δεν θα γυρίσω ποτέ ξανά

                            που δεν με έχει δίπλα της να μου λέει τα παράπονά της

                             μια αγκαλιά πάντα θα με περιμένει

                            ότι δεν μπορώ να την αγκαλιάσω και να της σφουγγίσω

                            τα δάκρυα

                           γιατί δεν μπορούμε να συναντηθούμε

                           δεν το επιτρέπει το πρωτόκολλο

                           τη βλέπω πολύ συχνά από πάνω

                           με φοβάμαι πώς αντέχω

                           να υποφέρω χωρίς φιλί  και χάδι

                            ενώ τόσο πολύ καλά ξέρω από χάδι και φιλί

                            συνέχεια τη σκέφτομαι,τις χαρούμενες στιγμές μας

                            τα νανουρίσματα με τις κούκλες

                            τις λύπες τα γέλια τα κλάματα το θέατρο το σινεμά

                            τις βόλτες τα μπάνια,τα χρωματιστά βότσαλα που μου έβρισκες

                            αλλά και τα μαλώματα μάνας και κόρης.

                            Κόρη μου,δεν λυπάσαι το ωραίο σου δέρμα

                            να το καταστρέφεις με το κάπνισμα

                             μάνα μου όταν στρώνεις

                         το μεσημεριανό τραπέζι,τα χέρια,αυτά τα χέρια,''όλα'' αυτά τα χέρια,τα αγαπημένα

                            και να είναι Κυριακή

                            το ψητό να αχνίζει

                            το ζυμωτό ψωμί σου

                            το κρασί του πατέρα,για να πάνε τα φαρμάκια κάτω

                            Όλη η οικογένεια στο τραπέζι

                            για να διαβάσουμε τις περασμένες ώρες μας

                            μα αυτός ο Γιάννης μας

                            να μην μπορεί να μάθει την προπαίδεια

                            κοιτάζω το παιδικό του πρόσωπο

                            γεμάτο αθωότητα,με φοβίζει

                             το δικό του αύριο

                            είναι γρήγορο παιδί όπως τον θυμάμαι

                             κανείς δεν είναι ατάλαντος

                            Πώς αλήθεια πηγαίνει στα μαθήματα,διαβάζει

                            ίσως δεν έχει βρει το κατάλληλο σχολείο

                            Τί με κάνεις να θυμούμαι τώρα τα δικά μας,που

                             με έπερνες από το χέρι,μικρή εγώ, πρωτάκι

                             να κρατώ ένα μαλακό μικρό κεράκι στο χέρι

                             και να με μαθαίνεις πως να ανάβω το φως μου

                             και με πήγαινες στο σχολείο στο 8ο,που ήταν κοντά στο σπίτι μας

                             αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν η δασκάλα μου η κυρία Αθηνά.

                             πόσο εκφραστικό το πρόσωπό της ,μου έδινε χαρά να την κοιτώ στα μάτια

                             και αυτή να με καταλαβαίνει,ένας υπέροχος άνθρωπος χαρισματικός

                             ένας Άγγελος ένας έρωτας χωρίς φύλο και ηλικία

                             να διασχίζει με τα φτερά του τον ουρανό,και να συντελείται το θαύμα

                             να με μαθαίνει,πώς να μαθαίνω

                             να τραγουδώ

                             να χορεύω

                             να παίζω θεατρικούς ρόλους

                             να ακούω μουσική

                             να ζωγραφίζω

                            ατέλειωτα τα παραμύθια και τα χρώματα σ'αυτή την τάξη της 3ης Δημοτικού

                            πόσο απέραντος ήταν ο κόσμος της,γεμάτος λουλούδια και αρώματα

                             Μετά τίποτα,τίποτα

                             δυστυχώς

                            τίποτα δεν έχω να θυμάμαι

                            Όμως στο γυμνάσιο το 1ο Θηλαίων

                            πήγα κι άνθισα,εκεί να δεις

                            ώρες γεμάτες από μουσική,να γεμίζουν τα αυτιά και τα μάτια από ομορφιά

                            γεμάτα τα διψασμένα στόματα από στίχους,όλο το σύμπαν ένα τραγούδι

                            ήχοι και χρώματα να στάζουν ηδονή κι ευχαρίστηση,και το σπουδαιότερο

                             όχι άλλες άχρηστες ομιλίες

                            χορωδίες,καλλιτεχνικές ομάδες,οι τοίχοι γεμάτοι ζωγραφιές

                            λογοτεχνία,μέρες αξέχαστες με φίλους καθηγητές

                            να με βάζουν να απαγγέλω ποιήματα

                            να παίρνω και άριστα στα βαρετά μαθήματα

                             με ένα περιβάλλον εξαιρετικό

                             να ενθαρύνει τη φαντασία

                            και τη δημιουργικότητα

                            ένα μοντέλο μαθητοκεντρικό που να δίνει πρωτοβουλίες στο παιδί

                            για να ανακαλύπτει τη δική του σκέψη,να εκπολιτίζεται,να εξανθρωπίζεται

                            και όχι ένα ''κουστούμι'' φορεμένο και ξανά και ξανά το ίδιο, παλιομοδίτικο

                            μια τάξη που μπορούσα να καλλιεργήσω τις μοναδικές δεξιότητές μου

                            άσε το παιδί δάσκαλε να βγάλει το ''μέσα'' του,βαριέται το αναχρονιστικό το σχολείο

                            βαριέται να είσαι σε όλα εσύ δάσκαλε

                            και αυτό ποτέ και πουθενά

                            να σου πω κι ένα μυστικό μάνα

                            το βράδυ που εσύ κοιμόσουνα

                            κρυφά

                            διάβαζα τα ''εξωσχολικά''

                            και όταν κλεινόμουνα στην τουαλέτα για αρκετή ώρα

                            κι εσύ έλεγες,μα τί κάνει τόση ώρα εκεί μέσα

                            πάλι τα ''εξωσχολικά'' διάβαζα

                            και μετά από όλη αυτή την πανδαισία

                            το χάος

                            στο Λύκειο

                            καμένη γη

                            μια σχολική ζωή στα ίδια και τα ίδια

                            η απόλυτη βαρεμάρα

                            το σχολείο ακολουθεί την πεπατημένη

                            μια μασημένη σκέψη

                            δεν ακολουθεί τον διαφορετικό δρόμο

                            για νέα σκέψη

                            δεν σου δίνει την ευκαιρία να ανακαλύψεις

                            σου δίνει ένα παζλ συναρμολογημένο

                            των παπαγάλων

                            για να σε αποκοιμήσει,δεν σε θέλει

                            δεν υπάρχει η ευρυματικότητα της δημιουργίας

                            είναι αυτό το πεπαλαιωμένο που κληρονόμησε

                            και εξακολουθεί να το διδάσκει

                            οι κοινωνίες μένουν στάσιμες,δεν σε θέλει

                            να ανακαλύψεις τα ψέματα

                            αυτός ο κόσμος υπόκοσμος ενδιαφέρεται περισσότερο

                            να πουλήσει όπλα για την καταστροφή του

                            παρά για ένα άλλο κόσμο της αλληλεγγύης και της αγάπης

                            για τον συνάνθρωπο,δεν σε θέλει

                             να ανακαλύψεις τις λέξεις

                             μουσική τραγούδι χορός θέατρο,ζωγραφική ποίηση

                             ούτε οι γονείς τα θέλουν αυτά τα ''καλλιτεχνικά''

                             τα θεωρούν ''εξωσχολικά'',ούτε ξέρουν,ούτε θα μάθουν ποτέ

                             λένε ότι δεν βγάζουν ψωμί,και σε αποσπούν από το διάβασμα

                             ποιό διάβασμα

                             αυτό που δεν θα χρησιμοποιήσεις ποτέ στην υπόλοιπη ζωή σου

                             πού να ξέρουν ότι σε βοηθούν αυτά τα εξωσχολικά να γίνεις με φτερά και να πετάς

                             πόση χαρά σου δίνουν αλήθεια

                             όλα αυτά που κάνουν τα παιδιά,πως να νιώθουν ''ολόκληρα''

                             να νιώθουν ότι είναι τα ίδια το παιδιά,όλοι κατά της τέχνης

                             Είνε

                             δεν σε θέλουν όλοι

                             θέλουν το καλό σου,το μέλλον σου,το φροντιστήριο,την παπαγαλία

                             δεν σε θέλουν

                            για την ανύψωσή σου σε ένα μέλλον φωτεινό

                            που οδηγεί στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας,δεν θέλουν

                            να προτάσσεται η ύπαρξή σου

                            ακόμη και

                            εκπαίδευση αγέννητου παιδιού θέλουν

                            απλά είναι τα πράγματα,ανθρώπισμός με ποια γνώση

                            ποια γνώση

                            την ειπωμένη

                            αυτή που είναι

                             που είπαν

                             που είδαν

                             που διάβασαν

                             που έμαθαν

                             Όχι

                             δεν θέλουν,δεν θέλουν

                             δεν θέλουν

                            πάμε παραπέρα

                            κριτική στην παραπληροφόρηση,την υποκουλτούρα και

                           την χρηματιστηριακή ανάπτυξη,το χρήμα ο Θεός τους,δεν έχουν στο Θεό τους ''οι σωτήρες''

                            και πάνω απ'όλα δικαιοσύνη παντού

                            γιατί να υπάρχει αυτό το σχολείο της υποταγής,αν δεν ''μπορεί''.

                            Κι αν δεν μπορεί να το πράξει ας ρίξει τη σπορά της αμφισβήτησης

                            της χειραφέτησης

                            και της ανατροπής

                            για ένα κόσμο καλύτερο της ανθρωπιάς και της αγάπης

                            και όχι του φόνου

                            θέλω να σπουδάσει ο Γιάννης

                            σε ένα σχολείο της Αλήθειας,πού να το βρει

                            το απόγευμα μας περιμένει το παγκάκι να τα πούμε

                            χθες τη σκεφτόμουνα τη μάνα μου

                            είμαστε λέει στην αυλή και κόβαμε από τη νεραντζιά

                            τα νεράντζια για να κάνει γλυκό.Μετά που το τέλειωσε

                            καθίσαμε έξω στο ταπεζάκι,Έβαλα το κεφάλι μου στον ώμο της

                            τι ωραία που μύριζε το δέρμα της,Με αγκάλιασε τρυφερά,τα μυστικά σου

                            να μου πεις

                            μου κρατούσε το χέρι,πόσο μαλακό και ζεστό

                            με φίλησε στο μέτωπο

                            και με τράταρε το γλυκό.Και το αγαπημένο της Γατί να τρίβεται στα πόδια της

                            άφησε τις μαξιλάρες που κοιμόταν και ήρθε

                            να ζήλευε η Νεφέλη την αγάπη της

                            ότι την αγαπώ πολύ,να πεις της μάνας μου,την βλέπω πολύ συχνά στον ύπνο μου

                            να γαζώνει,έραβε όλη τη γειτονιά

                            παίξε μου ένα γαζί

                            να σ'έχει η μάνα σου καλά

                            ξέχασες να μου φέρεις το τρύπωμα

                             Μα τί λέξη,κι αυτή η σταυροβελονιά

                             ονειρευόμουνα Αγγέλους να πετούν πάνω από το Σταυρό του Χριστού

                            έχασα,τις μυρωδιές του ''τάπερ'',τί να μου έχει πάλι μέσα,έκπληξη

                            έμεινα ορφανή,πες

                            ότι περνώ πολύ όμορφα εκεί πάνω και να μη στενοχωριέται τη σκέφτομαι συνέχεια

                            και συ πατέρα που ακούω τη ''σεντόρεια φωνή'' σου συνέχεια στ'αυτιά μου

                            με το μόνιμο τσιγάρο στα χείλη να καπνίζει,τα βάσανά σου

                            δουλειά μέχρι το βράδυ,για να μη μας λείψει τίποτα

                            τα παράσημα ανδρείας και τα στεφάνια της νίκης

                            που πήρες στο πόλεμο

                            βλέπω

                            είμαι πάντα το κορίτσι σου πατέρα που μου κρατούσες σφιχτά το χέρι

                             κι έτρεχα να κρυφτώ

                            λαχανιασμένη και διψασμένη

                            πίσω από τα παντελόνια σου,που με κυνηγούσαν τα αγόρια,

                            όταν παίζαμε κρυφτό και κυνηγητό,και τώρα

                            δεν έχω πια κρυψώνα

                            πόσο θα ήθελα να μ'αγκαλιάσεις να με ξεδιψάσεις

                             να με ζεστάνει το χαμόγελό σου

                             Πατέρα μου τη μάνα μου να προσέχεις

                             Πατέρα...

                            και η γιαγιά,τί να πρωτοθυμηθώ,που είχα το όνομά της

                            κάναμε πολύ ωραία παρέα,με είχε συνέχεια αγκαλιά

                            με έπλυνε,με χτένιζε και μου έκανε μπούκλες τα μαλλιά

                            και στη γιαγιά,να πεις πως δεν ξεχνώ τα λουκούμια

                            τα γλυκά του κουταλιού

                            τα είχε στο μεγάλο ντουλάπι της κουζίνας

                            στρατιωτάκια τα βάζα στο βάθος του ντουλαπιού

                            είχαν ετικέτες που έγραφαν πάνω το όνομα του κάθε γλυκού

                            περγαμόντο συκαλάκι κυδώνι νεράντζι

                            αυτές τις μπλε των σχολικών τετραδίων

                            τα έβλεπα και νόμιζα ότι οι εικόνες ήταν πραγματικές

                            ή ήταν όνειρα που τα είχα δει στον ύπνο μου

                            Γιαγιά

                            ακόμη έχω

                            τις καραμέλες στην τσέπη μου, και τα φιστίκια

                            ακόμη έχω τα βραχιολάκια που μου έκανες με τις τρύπιες δεκάρες

                             τα κολιέ με τις πεντάρες δεν ξεχνώ που τα έβαφες

                            ξέχασα το παγωτό χωνάκι

                            γιαγιά τα αυγά μάτια με τις τηγανιτές πατάτες

                            ξέχασα το καλύτερο

                            τα παραμύθια με τα ξωτικά του δάσους μέχρι να με πάρει ο ύπνος

                            τα είχα μάθει όλα απ' έξω

                             να μην ξεχάσω,αυτό το μη και πάλι μη

                             Μη

                             το μη των μεγάλων

                             δεν ακουγόταν στο σπίτι της γιαγιάς

                             άδειαζα το γάλα που ήταν γεμάτο τσίπα στο νεροχύτη

                             πριν κάνω εμετό

                             και δεν μου είπες ποτέ μη

                             μου είπες αύριο θα στο κάνω μυζηθράκι που σ'αρέσει

                             μα να ξεχάσω τις ευχές,κάθε τόσο μου έλεγες

                             νάχεις την ευχή μου παιδί μου...

                             και το χαρτζιλίκι που μου έδεινες μόλις έπαιρνες το επίδομα

                             σε πιο μέρος της καρδιάς να το βάλω

                            και στην αδελφή μου,που έμαθα πως γέννησε,πες, πως θα της στείλω ένα

                            Άγγελο

                            να κρατάει το χεράκι του μωρού,να το προστατεύει από το κακό

                            να του λέει παραμύθια

                            και να το νανουρίζει

                           κάθε βράδυ στο μαξιλάρι,να του κάνει συντροφιά και να το χαϊδεύει

                           θα του φέρει και την κούκλα με το γαλάζιο κορδελάκι

                           να τη σφιχταγγαλιάσει και να αποκοιμηθεί

                           όλους θα σας κοιτάζω

                           και θα σας σταυρώνω το Σαββατόβραδο

                           και θα σας περιμένω,όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου

                           στον κήπο του ουρανού

                           για μια οικογενειανή αγκαλιά

                           Θέλω κι εσείς να μου γράφετε

                           θα παίρνω τα γράμματά σας ,και θα τα κρύβω

                           να είναι καλά σφραγισμένα,

                           μήπως και παραπέσουν κάπου

                           και τα υποκλέψει κανείς καταδότης,οι ρουφιανιές δίνουν και παίρνουν

                           για τη λογοκρισία

                           θα τα ανοίγω με μεγάλη αγωνία,όταν δεν θα με βλέπουν οι κατάσκοποι

                           για να μαθαίνω τα νέα σας

                            να μου γράφετε πώς περνάτε

                            τις αναμνήσεις, τα ταξίδια,τους έρωτες,όλα τα όμορφα,για να ευχαριστιέμαι

                            και να προσεύχομαι για σας

                            αυτό βέβαια απαγορεύεται αλλά έχω ένα άγγελο φίλο

                            είναι ο Άγγελος με τα μαύρα,γιατί πενθεί όπως εμένα

                            ρωτώ τον Άγγελο,γιατί φορεί τα μαύρα

                            δεν μου απαντά

                            υποθέτω ότι τα φορεί γι'αυτά που βλέπει και γίνονται στη γη

                             φτώχεια αρρώστιες λιμοί σεισμοί άστεγοι πόλεμοι προδοσίες καταστροφές πλεκτάνες...

                             η δικαιοσύνη ανύπαρκτη

                            Αυτός κάνει πως δεν βλέπει τις αταξίες μου

                            θυμάσαι... που σας προσέχει και θα το κανονίσει

                             ο Θεός να σας έχει καλά

                            Μόνο στα όνειρά σας θα έρχομαι

                            καλή αντάμωση

                           Δεν μπορεί κάποια ψυχή θα σωθεί από τις σελίδες

                           του μουχλιασμένου βιβλίου

                           και θα διαβάσει

                           το υστερόγραφο

                           Γράφει,το ημερολόγιο

                           και ''πέραν'' πειραματικά

                           στον περασμένο χρόνο.

                           Θέλει

                          τον άνθρωπο όχι

                          απλά

                        ως θεατή αλλά

                        την αφύπνισή του

                        ως συγκοινωνό

                       μας προσκαλεί

                       στο αναπάντεχο,

                       κι όχι όπου μας βγάλει ο δρόμος,δένει

                       τους πικρούς ανέμους

                       το Βοριά και το Νοτιά

                       που σεργιανούν

                       στα νοτισμένα σοκάκια

                       με τα πέπλα της νύχτας

                       και μας βυθίζουν

                       στο παρελθόν

                       να μη μαρτυρήσουν

                       τους έρωτες

                       της ''Ασώτου''

                       που δεν τολμήσανε,θέλει

                       να επιστρέψει στο ''πριν'',

                       στη φύση,θέλει

                       να στολίσει

                       αυτό το αριστούργημα της αρχιτεκτονικής,

                       πριν χάσει το σχήμα του,πριν

                       γίνει ρυάκι και κυλήσει στο καλντερίμι

                       πριν το εύθραυστο παρελθόν,ξαναγυρίσει στην πρώτη ύλη

                       με ένα λουλούδι που φυτρώνει για την εφήμερη ζωή

                       στην παντοτινή ζωή

                       το καταχείμωνο

                       στη σχισμάδα από τα σπάργανα του παλιού τοίχου,που θέλει

                       να βρει τη μοσχομυρισμένη στερημένη γη

                        έρωτας και μίσος μαζί

                        για το παλιό που δεν θέλει ''αυτό'' το νέο

                        θέλει να μιλήσει

                        όμως μένει μόνο του

                        στη σιωπή του

                        και σε προσκαλεί

                        να επιστρέψεις ξανά κοντά του

                        πριν γυρίσει

                        ο ανελέητος κύκλος

                        του τέλους ,δεν θέλει

                        τέλος χρόνου,θέλει

                        να εκφράσει την ''αρχέτυπη ιδέα'',

                        αντλώντας από τις τοπικές ιστορίες

                         γιατί η πνευματικότητα ενός έργου

                        είναι επικοινωνία εσωτερική

                        που ξεπερνάει την πεπερασμένη δυνατότητα των λέξεων

                        καθώς συντελείται στη φάση της καλλιτεχνικής δημιουργίας,

                        όπου αποκλείεται κάθε διήγηση

                        Ένας έρωτας είναι,χωρίς πρωτοπορίες και τα συνακόλουθα...

                        αυτοερμηνεύεται

                         παρερμηνεύεται

                         αν

                         ερμηνεύσεις,τί ήθελε να πει ο ποιητής

                         στους υπερούσιους

                         θα σε διαψεύδει συνέχεια,γιατί θα έχει τους δικούς του κανόνες

                         ένα modus vivendi

                         Προσπαθεί να απαντήσει

                        στο μυστήριο της ύπαρξης

                        και στο τέλος

                        του μικρού ταξιδιού της

                        χωρίς απάντηση

                        Της καταπραύνει την αγωνία

                        γιατί τα ίδια πράγματα

                        τα απλά

                        προσπαθεί κάθε φορά

                        να τα ''πει''

                        με άλλο τρόπο

                        να τα πει

                        στους υπερβατικούς...

                        και ποιοί είναι

                        ''Αυτοί ''

                        Είναι ένα σπίτι χειροποίητο,

                        θεϊκής δωρεάς

                        με λάσπη χτισμένο

                        από ταπεινά χέρια

                        ταπεινό και το σπίτι

                        με σχέδιο το ''όνειρο''

                        το όνειρο

                        είναι η αλήθεια μας

                        ένα ευλογημένο σπίτι,του

                        μόχθου και του ιδρώτα,

                        όμως της πολύτιμης ευτυχίας

                       ''των ανθρώπων'',

                       της κόκκινης σκουριάς

                       με σεβασμό στη φύση

                       με τις απαραίτητες ανάγκες

                       και μόνο

                       όπως οι πρόγονοι

                        Αυτών,που

                        σ'αυτό το σπίτι

                        έλεγαν τα κυριακάτικα παραμύθια

                       που γεννήθηκαν έζησαν και μεγάλωσαν

                       σ'αυτά τα ντουβάρια

                       και μοιράζονταν την αγάπη

                       τους έρωτες

                       και τα μίση με τα μαχαιρώματα,όμως

                       μοιραζόταν τις στιγμές

                       της στέρεης ζωής

                       μοιραζόταν τις μνήμες,με

                       νοσταλγικά χαμόγελα

                       και αρώματα

                        Αυτών

                       των ''χαμένων''

                       που μας το αφιέρωσαν,που

                       αν και ξενιτεμένοι

                       θα επιστρέφουν ξανά και ξανά,

                       θα τριγυρίζουν από ''ψηλά''

                       με τα σάβανα

                       περιπλανώμενες σκιές

                       στα χαλάσματα

                       καμένες ψυχές από το κρίμα και το άδικο

                       δεν κλείνει η βαθιά πληγή

                       κουβαλούν

                       τους σταυρούς

                       με τα μαρτύριά τους

                       πολλοί οι εσταυρωμένοι,άκουσε...

                        αθώοι αόρατοι θίασοι

                       τριγυρίζουν στους δρόμους,λένε

                       εδώ είναι ο τόπος μας του Θεού ο δρόμος,άκουσε

                       ζητούν ψωμί,οι πεινασμένοι.

                        θα κόψω φέτες το ψωμί

                        να το μοιράσω

                       λειτουργημένο το πρόσφορο αγιασμένο

                       να μη νιώθουν ξεχασμένοι,άκουσε

                       τραγουδούν τα μοιρολόγια.

                       και γράφουν

                       άγραφες γραφές

                       στα αραχνιασμένα

                       γεμάτα από στάχτες

                       στενά δρομάκια.

                        άκουσε,άκουσε

                       τις πατημασιές

                       στα χαλάσματα

                       άκουσε τη μυρωδιά τους

                        προσπαθούν να βρούν

                       το φωτεινό δρόμο

                       της θείας γνώσης......

                        στη βουβή αγιότητα,

                        με συντροφιά

                       τον εαυτό τους

                       στο άφωτο Φως.

                       Ο καθ' ένας απ'αυτούς νοεί το θειότερο ,όταν

                       ζωγραφίζει με το χέρι της καρδιάς την αλήθεια

                       ψιθυρίζοντας την προσωπική του γραφή

                       στην Ιστορική Γραμμή

                       της αιωνιότητας,γιατί

                       Τέχνη

                       είναι μια θρησκεία

                       έχει τους δικούς της

                       Θεούς

                       δεν ακολουθεί το ''γνωστό''

                       δρόμο

                      φωτεινή

                     ανατρεπτική,γιατί

                     Ο ''ασχημος'' αυτός  κόσμος γεννά,

                     κάποιο από τα παιδιά του διαφεύγει απ'τον ''ίσιο'' δρόμο,

                     και γίνεται καλλιτέχνης,μπορεί να είναι και το νόθο παιδί,έτσι γεννιέται η τέχνη

                     αληθινή,δεν βλέπει

                      γιατί γνωρίζει με την καρδιά

                       ένα ονειροπόλημα

                      είναι

                       η

                       τέχνη

                       ουράνιο

                       και γήινο μαζί.

                       τέχνη είναι,

                        η ''μέσα'' μας μοναδική αλήθεια.

                        Ένα ''Σχίσμα''

                         Θρήσκο

                         Άθρησκο

                        που αφήνει

                        το ''νυν''

                        και ταξιδεύει

                        στο ακατάλυτο φως

                        του ''αεί ''

                        Στο σχήμα το αγγελικό.

                        Μια κραυγή είναι.

                        Άγνωστης γλώσσας

                        η Αρχή

                        η πρώτη

                        απ' την ''αρχή του όντος''

                        που έρχεται από

                        την πρωτοϋπαρξη.

                         άγνωστη

                        μυστική κραυγή.

                        της αγιότητας

                        από το υπερκόσμιο φως,

                        που η διαφάνειά της

                        σε υπερβαίνει,Είναι

                        ένα μυστήριο της ψυχής

                        των ''Αχράντων''

                        ακόμη και στο

                        απόλυτο φως.απέχει

                        το φως της

                        έτη φωτός,

                        Είναι η τέχνη.που

                        σε αιφνιδιάζει

                        με το αληθινό της

                        φως

                        που σε θέλγει

                        η μόνη αθάνατη δωρεά

                        του Θεού

                        αφιερωμένη στη

                        φθαρτότητα 

                        των θνητών

                        που

                        δεν ζήσαμε ακόμα

                       Ήταν η Κρητική Πολιτεία

                        τότε

                        με τα χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά

                       γνωρίσματα του σπιτιού εκείνης της εποχής-περιοχής.

                       Χαμηλό το ύψος με οντά

                        ξύλινο μπαλκονάκι

                         και κεραμιδάκι

                        κτισμένο με πηλό,πέτρες,τούβλα,καλάμια και ξύλα.

                        Κυρίαρχο στοιχείο αυτής της οικίας

                       η ενσωματωμένη ανάγλυφη γλάστρα με τα κρινάκια

                       πάνω από τους ''κίονες'' στο υπέρθυρο

                       που κοιτάζουν τη λύπη

                       Δάκρυα της Παναγίας τα είπανε,που

                        με τη χρωματική γαλήνη

                        της Άνοιξης

                        συνομιλούν με τη ματαιότη των ανθρώπων

                        η επιτομή της αισθητικής

                         του φωτός που καίει

                         και αποκαθαίρει.

                         συνδυάζεται με την αγιοσύνη της αρχαϊκότητας

                         και της λαϊκότητας

                         η ώχρα και ο ασβέστης

                         ντύνουν

                         τους Θεούς της ελληνικότητας

                        Η ξύλινη πόρτα βαπτισμένη

                        με τους γλυκούς χυμούς

                        του λαϊκού κοριτσιού,της

                        απέριττης κομψότητας

                        η λιτότητα υποσκελίζει την πολυτέλεια,

                        σπάνια πια αυτή

                        η κληρονομιά

                        Ένα ενθύμιο ζωής

                        είναι

                        με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον

                        αυτά τα σπίτια

                        τα πολύτιμα διαμάντια

                        στη χώρα αυτή

                        το γνωρίζουν καλά οι ζωγράφοι

                        αυτά τα χαμόσπιτα με το κεραμιδάκι

                        των φτωχών

                        είναι το κέλυφος της ζωής τους

                        έχουν διεθνή μοναδικότητα

                        γιατί δεν αντιγράφουν.

                        Ένα αποτύπωμα απλό

                         της Σοφίας

                        του απλού ανθρώπου

                        είναι

                         μνήμη του παρελθόντος

                         ύβρις

                         που δεν σεβόμαστε

                         αυτό

                         το ζυμωμένο

                         με προζύμι Αντίδωρο

                         της ιερής Δωρεάς,ναι

                         χαΪδεύεις το κόκκινο τριαντάφυλλο

                         και γεμίζουν οι χούφτες σου

                         αίματα

                        Το κτίσμα ανήκει στην ''οικογένεια'' των ''Σπιτιών του'' Λάκκου ''.

                         οι σύγχρονες κοινωνίες ''πάσχουν'' από το σύνδρομο της ''καμμένης γης''

                         που στο πέρασμα της μπουλντόζας

                        δεν ξαναφυτρώνει χορτάρι,

                        που το σύνδρομο του τσιμέντου

                         πνίγει τα ''πουλιά''

                         και σκοτώνει κάθε χαμόγελο

                         του σύγχρονου ανθρώπου

                         και αφού

                        η τέχνη παίζει καθοριστικό ρόλο

                        για την εξέλιξη του ατόμου

                        και αποτρέπει τον άνθρωπο

                        να καταποντιστεί ,

                        σε μια άφωνη κουλτούρα

                        γιατί ο άνθρωπος πηγαίνει στο ψεύτικο

                         στον ψεύτικο άνθρωπο

                        στην ψεύτικη δύναμη,στο ψεύτικο μέγεθος,στην ψεύτικη αρετή,

                        χωρίς να σκέφτεται

                        γιατί η υπέρμετρη τεχνολογία

                         καταστρέφει κάθε ουμανιστικό

                         στοιχείο της ζωής

                        γιατί η εποχή μας

                         ευνοεί με τρόπο σκανδαλώδη

                         την ανάπτυξη

                         εις βάρος της πολιτιστικής ανάπτυξης

                        γιατί το ευαίσθητο άτομο

                         χαρακτηρίζεται αδύναμο

                         και το συναίσθημα

                         θεωρείται πολυτέλεια

                         Ο άνθρωπος ,θα αντιμιλήσει....

                         σε όλα που έχει συγχωρήσει και τον κάνουν να ''ξεχνά''

                         Ξέρει,ότι

                         όπως και στον έρωτα

                         ό,τι δεν μένει όρθιο πεθαίνει

                         ναι αυτό θέλει, ναι

                         και

                         Η Μνήμη να  ξεχάσει ''μια για πάντα''

                         ''το ''ενθάδε κείται''...

                         να μην ξεχάσει ποτέ,αυτό

                         που θα ψιθυρίζουν οι σιωπές στις αισθήσεις

                         όταν δεν θα υπάρχει τίποτε άλλο για να ειπωθεί γιατί

                         Ξέρει

                         ότι η σιωπή των ιδεών είναι

                         προαποφασισμένη και ότι

                         οι ιδέες κάποια στιγμή

                         σίγουρα

                         θα εκδικηθούν.Έτσι

                         συμβαίνει πάντα

                         Ήρθε ο καιρός

                          από τη μανία

                          της καταστροφής.

                          και την παραχάραξη της ιστορίας

                         να σωθεί από τη ''γενοκτονία''

                         ''Ένα σπίτι του ΄΄Λάκκου''

                         να στεγαστούν ''Τα ροζ παράθυρα του Λάκκου ''.

                        Αυτά τα στεφάνια

                        των αφανών μαρτύρων

                        των αναστεναγμών και δακρύων

                         τα ανυπεράσπιστα

                         τα άστεγα

                         εν ασφυξία αποπνιγμένα.

                         σε ψάχνουν,θέλουν

                         να βγουν στον αέρα

                          στο φως του ήλιου,θέλουν

                          το ''υποκείμενο''

                         να τα ελευθερώσει και λυτρώσει

                          από την καταδίωξή τους,και

                          την καταδίκη τους

                           σε μια ''φυλακή''.

                           Υπάρχει ελευθερία,δεν υπάρχει

                           όταν η ελευθερία δεν είναι ελεύθερη,τότε

                           δεν υπάρχει ελευθερία,σε κυνηγά και κυνηγάς τον ανελεύθερο χρόνο

                           μικρές Ιθάκες για υπομονή κι ελπίδα,εφευρήματα και ευτυχία...

                           Μετρώ τις ώρες

                           μετρώ τις μέρες

                           μετρώ τους μήνες,τα χρόνια

                           κάθε πρωί

                          περιμένω το άλλο πρωί

                          και όλο περιμένω,και

                          δεν έρχεται

                          ποτέ

                          δεν έρχεται

                         ποτέ δεν θα' ρθεί

                          Θέλουν

                          Τον

                         ''προστάτη''

                        να στεγαστούν

                         στα ''συναξάρια''

                        Αυτά τα παλίμψηστα

                        Αυτά τα τρυφερά ''σκουπίδια''

                        τα ανυπόληπτα

                        του αιώνιου χώρου που

                        έχουν λεηλατηθεί

                        από το 

                        αρχαίο έγκλημα της σιωπής

                        και τα χείλη της σιωπής

                        βοούν,γιατί

                         σου το'χα πει,δεν με άκουσες,θυμάσαι

                         όλο έλεγες,τί

                         Τί

                         Τί

                         Τί

                        Σιωπή

                        θα μας ακούσουν,

                        σιωπή θα μας προδώσουν

                        οι στίχοι,όταν σωπαίνει η σιωπή,αυτό αποθηκεύεται,βαρύ το φορτίο

                        κανείς

                        να μην το μάθει

                        Σιωπή

                        κανείς δεν τα πρόσεξε

                        τα όνειρα της σιωπής

                        κάτω από το σιωπηλό δρόμο

                        το μοιραίο

                        με τις σκιές

                        γιατί δεν είχε

                        την περιέργεια

                        να ακούσει

                        τις σιγανές λέξεις

                        από τα λερωμένα σεντόνια.

                        κάθε φορά κι άλλο σεντόνι

                        πικρό σεντόνι

                        να σέρνεται

                        κάθε νύχτα

                        στο ξεραμένο αίμα

                        που ακουμπούσαν το κορμί της προσμονής

                        ήθελαν

                        και ξανάθελαν

                        το ''ροζ'' σεντόνι,όχι το σεντόνι

                        να σκεπάζει τα κρίματά μου,όχι

                         της ιστορίας του πόνου,όχι

                          της απελπισίας

                          να ξαπλώνει πάνω του,ναι

                         να απλώνεται

                         και να μου χαϊδεύει

                         το διάφανο δέρμα

                        της γιορτινής γύμνιας μου

                        στη κάψα του μεσημεριού

                        φλόγα ''πράξη''

                        με τις ώρες

                         να το πλύνουν

                         και να το ξαναπλύνουν

                         να μοσχομυρίζει

                         και να το απλώνουν

                         κατά κει που νόμιζαν

                         πως χόρευε η ευτυχισμένη ζωή

                         έτσι που να σχηματίζουν σκηνικά

                         ανεμίζοντας οι ολοκάθαρες μπουγάδες

                         ένα όνειρο είχα

                         της νύχτας αληθινό,και όχι της μέρας άδειο

                         για ένα ''ολοκαίνουργιο''σεντόνι ,όλες τις νύχτες

                          ξαγρύπνιες νηστείες και προσευχές

                          εξομολογούμαι στο ναό του έρωτα

                          για να φανεί το φως του Άγγελου στο φεγγίτη

                         που θα Τον φέρει

                          να λυτρώσω το όνειρο να πετάξω 

                          να σωθώ

                          από τα ερείπια των συναισθημάτων

                         είναι τόσο σύντομη η ζωή,μια σταλιά

                         που δεν θα προλάβω να τη ζήσω,σήμερα υπάρχω,αύριο όχι

                          θαρθεί σε μένα

                          δεν μπορεί,κάποια στιγμή θα σ΄ έφερνε

                          ας ερχόσουν

                          θα ερχόσουν να αναστατώσεις τη σάρκα της γης

                          να αναστηθεί η νεκρή βαρετή γύμνια

                          να ανοίξουν όλες οι πηγές των οργασμών

                           να μοιρώσουν το σεντόνι

                          την ομορφιά

                          να κεντήσω

                          να το στρώνω

                          να μας σκεπάζει

                          κάτω από

                          το μαξιλάρι της καρδιάς

                          μαζί με τις λέξεις

                          τις υπνωτικές

                          να χρωματίζει τον αέρα

                          το σεντόνι του ''καρπού'',ήθελα.

                          Το στερνό σεντόνι

                           από την προίκα της γιαγιάς

                           της νιότης μου,

                           θα σου δώσω.

                           κόπιασε πορθητή μου

                           Ήρθες

                           ανέγγιχτο είναι.ήθελα

                           να μη μας βλέπει κανείς

                           μόνο τα πόδια μου θα άφηνα να ξεμυτίζουν

                           από την κάτω μεριά του σεντονιού

                           δυο κορμιά του πόθου

                           πλεγμένα σφιχτά

                           να σπαρταρούν με λόγια ακατάληπτα

                           όταν απολαμβάνουν τη γεύση της αφής

                            γλυκό απόσταγμα

                           με όλα τα απόκρυφα ανοικτά

                           ύστερα και τώρα

                           κρυφά και φανερά

                           να ανταμοίβονται

                            Ήρθες

                           το πρωινό αεράκι φορώ στο ολόγυμνο κορμί

                           Το στόμα μου

                           πορφυρό μήλο

                           δαγκωτό

                           το στόμα,η ηδονή μου

                           ίνα εισέλθω

                            στόμα στο στόμα

                            και μόνο με τη σκέψη του φιλιού

                            έχω σαλέψει η στερημένη

                           γλώσσα μου,γλείφω ξέφρενα,μελώνω το βέλος

                            το ζωώδες στολίδι σου

                            του παραδίνομαι να πνιγώ

                             από τη γλυκόξυνη γεύση του σπέρματος

                             θεία μετάληψη

                            έως τα έγκατα της πεπλανημένης ψυχής του πόθου

                            έως τον διάφανο ήλιο της δικαοσύνης που φιλά τη θάλασσα

                            τα παράφορα φιλιά,μόνο

                            για σένα

                            τη φωτιά του υμένα της παρθενίας μου

                            μόνο για σένα

                            μου αρέσει όταν λες ένα ''πάντα''

                            να είναι ψέμα

                            η φωτιά του αβυσσαλέου πάθους

                            καίει το κορμί

                           τα χέρια σου 

                            να μου το πυρπολούν

                            και την ψυχή

                           τα υγρά ίχνη σου να μου αφήνεις στη σάρκα

                           να την ποτίζουν

                           λαχανιάζω

                           από τις δροσερές ανάσες της φωτιάς

                           χωρίς ανάσα

                           ανάσα και σφυγμός

                           φωτιά και κόλαση

                           αρχή των πάντων ο έρως

                            νυν και αεί

                            αεί

                            αεί

                            αεί

                            παράνοια και απληστία στη παθιασμένη αγκαλιά του

                            στο βασανισμό του,παράφορη δούλη του,ναι

                            στο σκλαβοπάζαρό του,των αισθήσεων και παραισθήσεων

                            γυμνή στην τρέλα των παραστρατημένων συναισθημάτων

                            να μεθώ με τη γεύση του αρμυρού ιδρώτα παντοτινά στα χείλη

                            μέχρι την τελική εξόντωσή μου

                           αφήστε με εδώ

                           που με ερωτεύεται ό,τι δεν περιγράφεται

                           απέναντι

                           η κραυγή

                           το ουρλιαχτό

                           ο παράδεισος

                          της απόλυτης ηδονής

                          θέλω όλα τα ''θα '' του έρωτα

                          όλα τα θέλω σου,θέλω

                          να γέρνω στο ''πολύ''

                          να με διεκδικήσεις ήθελα

                          να μου φυλακίσεις τη σκέψη

                          και την αναπνοή μου θα σου δώσω

                          για το χαμόγελό σου που με κάνει

                          να θέλω να ζω,σε ήθελα

                          για την αρχή και το τέλος της μέρας μου

                           είσαι αυτός που με περίμενε

                          γιατί τα ''άνοιγα'' πάντα σ'αυτούς  που δεν με περίμεναν

                           αχόρταγα να με χορταίνεις

                           είσαι εδώ

                            το λέω και τα δείχνω

                             όλα εμπρός

                             όλα τα ''ουδέποτε''

                             δια της ''εις άτοπον απαγωγήν ή επαγωγήν''

                            είναι εδώ,διάλεξε,όλα όλα της οδύνης και της ηδονής

                            χωρίς να πούμε λέξη

                           να μπω στη μήτρα μου

                          να λιγωθώ

                          κατά την ώρα του οργασμού

                          της μήτρας

                          τώρα είναι αυτή η ώρα η αθώα ώρα του παράδεισου

                          να εκσπερματωθώ

                          κατά την ώρα

                          της δραματικής κάθαρσης

                          της ολοκλήρωσης

                          της κορύφωσης

                          μόνιμα αόρατη για πάντα

                          για πάντα παθιασμένη

                          να δέσω τον καρπό

                          να δώσω ζωή

                          δίνω ζωή

                         στην αιώνια ζωή

                         με υπάρχω

                          όχι μη σταματάς

                          κι αν ασελγούν οι κραυγές είναι

                         γιατί δειψούν από τη μεγάλη στέρηση

                         δεν μπορώ άλλο να γδύνω τη μήτρα μου στη μνήμη

                         κι όλο έλεγα μέσα μου,άσε με να κάνω λάθος

                         γιατί ποτέ δεν άκουσα ένα αληθινό

                         σ'αγαπώ,το ένα είνε λίγο

                          πολλά τα θέλω

                         έμπα

                         μπήξε και κάφτονα

                         λατρεύω την ακόρεστη δύναμή σου

                         την αδυσώπητη

                         που μπαίνει στα λαγούμια μου

                         φέρε όλα τα ιδρωμένα αρώματα του πάθους

                         βελούδινα ροδοπέταλα μαγευτικά μοσχομυρίζουν

                         θα σου δώσω όλο το γάλα

                         των αιγών από

                         τις ρόδινες ρόγες

                          Αμάρτιε

                          έχει θεριέψει ο πολύχρονος ερωτικός πόθος

                          της στομωμένης μήτρας μου

                          από σήμερα τη φορά αυτή τη λογαριάζω για πρώτη

                          θα περιποιηθώ το σώμα μου,ανυπομονώ

                          σου το παραδίδω

                          πάθος πόθος των παθών

                          για πρώτη φορά θα επιβεβαιώσω τη φύση μου

                          για πρώτη φορά θα γενώ γυναίκα

                          από σήμερα είμαι παρθένα

                          για πολλοστή φορά παρθένα

                          σήμερα βγαίνει το φως από τη σκοτεινή συνήθεια

                          είναι η εκούσια πράξη της

                          ήταν έτοιμη από καιρό και περίμενε

                          τον αγίνωτο χρόνο

                          η παράφορη νιότη

                          Περίμενε

                          μετά από τόσες απογοητεύσεις και ματαιώσεις

                          μετά από τόσο πόνο τόσος πόνος

                          η γλύκα μου

                          το απόλυτο μεγαλείο

                          για το πρώτο περπάτημα

                          για το πρώτο φανέρωμα

                          για το πρώτο από δάκρυ και καημό

                          της ανασαιμιάς το στεναγμό

                          της πικροδάφνης το σταυρό

                           ήρθε η Άνοιξη για εσέ

                           μία διέξοδος

                           μετά τις τόσες υποσχέσεις τις απατηλές

                          το πρώτο μαγιόξυλο με τις κορδέλες από κρίνα

                         τα αγριολούλουδα το λάδι και το μέλι

                          κι όλος ο ουρανός ένα κόκκινο

                          για να ανθίσουν τα χείλη τα σφραγιστά

                          για τον πρώτο λευκό καπνό

                          που βγαίνει από το τζάκι της αληθινής αγκαλιάς

                         της αληθινής ζωής

                          Είσαι το αύριό μου

                          βρέξε με

                         πυρπόλησε με το υγρό σου πυρ

                         τη νύχτα

                         τί όμορφα που είναι τα σύννεφα των αστεριών

                         έτσι που κυματίζουν στο κορμί της νύχτας

                         αυτή θα είναι η πιο φωτεινή νύχτα

                         που απορεί

                         πως δεν έπεσε στο γκρεμό,ως συνήθως

                         να νίψω την πληγή της καρτερίας

                         να γεμίσει αφρούς

                         θα πλανηθεί ο λογισμός μου,και θα γίνει

                         του χαμού

                         του ανομολόγητου

                         να με ''μαστιγώνεις'',όλη τη νύχτα με τη βροχή σου

                         και άσε με να κοιμηθεί η παρθένα μήτρα μου

                         στο υγρό καυτό σπέρμα

                         στο κατάστρωμα της πηγής σου

                         να παραμιλώ τις μυστικές λέξεις

                         καθώς αναβλύζει

                          Θεέ μου

                          να γίνει

                          Ναι, Θεέ μου

                          Ναι, έγινε,θαρώ

                          το Μερτικό μου

                          το νέο νόημα στη ζωή μου να δώσω

                          να ξεχάσω όσα έζησα μέχρι ετούτη τη στιγμή

                          να ξεχάσω τον παλιό μου εαυτό

                          να ανθίζει κάθε πρωί ο καινούριος

                          μόνο τώρα νιώθω για το γυμνό μου σώμα

                           θαυμασμό

                           κάθε νύχτα να λαμπυρίζει η ασημόσκονη

                          πάνω από τα πέπλα της ευτυχίας που θα με σκεπάζουν

                           στον ουρανό των ονείρων,Εσύ,εσύ

                          Είναι τόσο νέος

                          τόσο γνώριμος

                          τόσο όμορφος

                          ο μαγεμένος εραστής

                          στα βαθιά τα μάτια

                          η άπειρη αξία

                          οι βυθοί μπλεδίζουν

                          ζαφείρια και διαμάντια

                          γη και ύδωρ

                          στα χέρια ,της δημιουργίας

                           η δημιουργία ανοίγει δρόμους

                           φιλί,να γείρω

                           εραστή

                           του ανεξερεύνητου

                            σε ζω

                            είμαι έτοιμη να πεθάνω για σένα

                           Μάνα

                           ποτέ δεν σε άκουσα

                           με τις ώρες

                           στον καθρέφτη

                           πάντα με αγνώστους μιλούσα

                           Γυμνή Μαινάδα πρόστυχη

                           της αφρισμένης μέθης

                           να ανοίγω τον κόκκινο στηθόδεσμο

                           και να φανερώνονται οι θεϊκοί λόφοι

                            ορθομένοι

                           που τρελαίνονται έτσι πεινασμένοι που είναι

                           και πόσο πολύ φουσκώνουν

                           όταν κολυμπούν μέσα καταπίνοντας το παχύρευστο υγρό

                           οι ρόγες από τον χορτασμό να αναβλύζουν το γάλα  και να το πίνει

                            το αχόρταγο στόμα

                           Κρυφά

                           στις μύτες των ποδιών

                           άνοιγα την πόρτα

                           να μη με ακούσεις

                           μάνα μου

                           του τα'δωσα όλα

                           είναι καλό παιδί. μάνα

                           Ζω

                            τον παράφορα έρωτα

                            εκτός όρων και ορίων

                            θα προσευχηθώ

                            θα στεφανωθώ

                            στην άκρη μιας εκκλησιάς

                            μια φωτιά του ερχόμενου

                            στη φτηνή ζωή μου

                           ναι Θεέ μου να γενεί

                           θα γενεί

                           έχω, έναν

                           ήλιο να ξυπνώ

                           ροδοπέταλα να ραίνω

                           με το κάθε πρωινό

                           είσαι ο Θεός μου

                            παρασύρομαι

                           θα πνίξω τον έρωτά μου

                           στον έρωτά σου,τώρα τα θέλω όλα

                            μια λέξη ζητώ

                            αγάπη

                            υγραίνω

                            με τους λυγμούς

                             τις σελίδες

                            του πόθου του όρθρου

                            Πάρε το χρώμα του φιλιού

                            κι εβάφη το γεμάτο από κίτρα φεγγάρι

                            κι εγώ

                            πριν στεγνώσουν τα δάκρυα

                            από τα βλέφαρα

                            πριν φυσήξει ο αέρας και τα πάρει

                            σου τα έβαλα στις χούφτες

                            για το δρόμο

                            μην διψάσεις

                           κόρη μου,φύλαξε τα δάκρυα της βροχής

                           για τα ύστερα

                            στην Αγία Τράπεζα

                            θα με κόψω

                            πρόσφορο

                           να σε μεταλαβαίνω

                           δεν εμπιστεύομαι,ούτε

                           το παρελθόν

                           ούτε το μέλλον

                           ούτε την ευσπλαχνία της ηθικής

                           ούτε την αξιοπρέπεια της ηδονής

                           ένα θαύμα.ζητώ

                           να είμαι κι εγώ

                           Το

                           θαύμα

                           μου φανερώνεται

                           η αποκάλυψη

                           να ενωθώ

                            το δικό μου με το δικό σου,Ένα

                           το υφάδι του ονείρου

                           με λυτρώνει

                           από το σκότος του χρόνου

                           δεν λέει να αποκοιμηθεί

                           τριγυρνάει ξάγρυπνο τη νύχτα

                           φωτίζονται

                           τα σπλάχνα μου

                           είναι το φως της ομορφιάς

                           που κατακλύζει

                           τα πάντα

                            σιωπηλή φλόγα

                            ωραίου μύθου

                           ροδαλού

                           ανυπότακτου

                           κατακυριεύει τα πάντα

                          αγγίζω το ζεστό κορμί

                           η '' Άνοιξη 

                           πάλλεται στο σώμα

                           το αγιασμένο μελωδικό αγέρι,θροϊζει πάνω του

                          το σώμα ζητά

                           προοικονομεί

                           το ακατόρθωτο

                          γράφω πάνω του

                          με τις ανάσες μου

                          σ'αγαπώ

                          αφήνομαι στις μαγευτικές

                          μυστηριακές

                           στιγμές

                           ξέφρενοι

                           οι υγροί παλμοί

                           μεθώ από την γλυκόπικρη

                           ηδονή

                           το αγιασμένο ουτοπικό

                            πυροφόρο

                           ποτό

                           με χυμό αγιότητας

                           ήταν

                           να με ξεδιψάσει,θέλω

                            λίγη αιωνιότητα θέλω

                            δώσε μου όρκους

                           την αιωνιότητα των όρκων

                            να αποπλανώ

                            μη χαθώ στην ευσπλαχνία

                            να χαϊδεύω ουτοπίες

                           ο χρυσόφτερος έρωτας

                           απεχθάνεται τη ντροπή

                           καθαγιάζεται

                          νιώθω ότι υπάρχω,πού είσαι

                          άγγιξέ με,να νιώσω την ηδονή της ύπαρξης

                          τέλεια

                           μόλις τώρα

                           παίρνει σχήμα η ζωή

                           ιεροτελεστία αληθινή

                           φωτεινά τα νοήματα

                           σπάνια τα μηνύματα

                           κρύβονται

                           πίσω από τις λέξεις

                           γράφουν αμέτρητες

                           ιστορίες ανάμεσα στ'αστέρια

                            ξέρεις

                            τα αστέρια όταν δεν ερωτεύονται

                            κρύβονται πίσω από τον ήλιο

                            όταν όμως ερωτεύονται βγαίνουν μπροστά

                            και όπως είναι απρόσεκτα τα καίει

                            η πυρά του ήλιου

                            γιατί μου τα λες τώρα αυτά

                            για να φοβάμαι

                            δεν φοβάμαι

                            δεν με νοιάζει,ας καώ

                            έλα να καούμε

                            απολαμβάνω να παραδοθώ στον ηδονικό χαμό μου

                           νεογέννητη ομορφιά

                           ονειρικός κόσμος

                           γέμισε η ψυχή μου

                           από απέραντη χαρά

                           πρωτόφαντες

                           οι γλυκές στιγμές

                           όλος ο κόσμος μυρίζει αρώματα

                           είναι η αρχή της ζωής

                          '' πανταχού παρών

                           και τα πάντα πληρών''

                           Ναι ήρθαν οι βόλτες που έχασα,τα απογεύματα

                           ναι και πιο πέρα

                           και όλο πιο πέρα χέρι με χέρι

                           μαζί,πάντα και παντού

                           ναι ήρθαν οι βόλτες του πασατέμπου

                            με τους φίλους,με το ολοκόκκινο φόρεμα της καυτής φλόγας

                            να φορώ

                            όλες οι οσμές και οι νοστιμιές της ταβέρνας

                            να γευματίζονται με τις θαλασσινές ανεμώνες

                            στα μεσημεριανά σοκάκια τα Σαββατόβραδα

                            όλες οι μυρωδιές από τα γιασεμιά,στα θερινά σινεμά

                            και οι βουτιές στην απέρανττη θάλασσα,με περιμένουν,έτσι θέλω

                             να τρέξουμε να τρέξουμε,πάνω στα χνάρια που αφήναμε πριν λίγο

                             στην άμμο

                             ήσουν αέρινη

                             και δεν το ήξερες

                             Σιωπή θα με ακούσω

                            να βγούμε στον πιο ψηλό βράχο και να πέσουμε στο κενό

                            να βουλιάξουμε μέχρι πάτου,έτσι θέλω

                            να πνιγώ από τα φιλιά του θαλασσινού νερού

                             να υφαίνει η αλμύρα σου τον ουρανίσκο

                            και πάλι από την αρχή

                            να φιλώ στο στόμα τη θάλασσα

                            να πιει νερό θαλασσινό η ψυχή μου

                            αγκάλιασέ με θάλασσα γίνε σκιά μου

                            θάλασσα Αγία

                            θάλασσα των στεναγμών

                            θάλασσα,όλος ο κόσμος σου δικός μου

                            θάλασσα του άχρονου χρόνου

                            θεραπαινίδα μου θάλασσα

                            να με περιμένουν, να με χαϊδεύουν τα κύματα

                            έτσι με τα ξέπλεκα μαλλιά,έτσι ξυπόλυτη στο ακροθαλάσσι

                            το μουρμουρητό σου να ακούω,μέσα σε μια χαρτόκουτα πεταμένη,αυτό θέλω

                            μέχρι να χυθεί εντελώς ο ήλιος στο αμμόχρωμα

                           να ποτίσει τους κρίνους της άμμου

                           να με φιλούν και να με αλευρώνουν οι αλμυρισμένοι κόκοι της άμμου

                           κι εγώ να στρώνομαι ατελείωτα,να με μαυρίσει και να με ζεματίσει

                            ο χρυσοκόκκινος ήλιος,να με ξεφλουδίσει

                            να καώ,δεν με νοιάζει,να καώ

                            να πυρποληθώ

                            να ακούγονται οι κραυγές μου από την καύτρα

                            και να μή με νοιάζει

                            κι εγώ να γελώ,και το γέλιο μου να τραντάζει το κορμί

                            και να διαχέεται στο αχανές διάστημα

                            αντίδοτο

                           στη γδαρμένη χιλιοσπαταλημένη ζωή μου

                           κανείς δεν θα γνωρίσει το ηλιοκαμένο μου κορμί όταν γυρίσω

                           όλα με περιμένουν,

                           και τα αυγουστιάτικα φεγγάρια

                           και πάλι χέρι με χέρι όλο το βράδυ

                           να μου λέει παραμύθια μέχρι να βγεί το χάραμα

                           ο αγίνωτος ήλιος

                           να μας δει την ώρα που ανοίγουν

                            τα βλέφαρά του

                           και η ζωή μου σάστισε όταν είδε τις αληθινές ηλιαχτίδες

                           να πλησιάζουν

                           όταν είδε αυτό το πρωτοφανέρωτο μπροστά μου

                           και η φαντασία μου τρόμαξε,μέσα στην ίδια μου την φαντασία

                           σκέφτομαι όλους τους χρόνους που θα περάσουμε μαζί

                           σκέφτομαι πως δεν θα περνούν οι χρόνοι

                           σκέφτομαι πως οι χρόνοι όλο πιο πίσω θα γυρνούν

                           και δεν θα γερνούν

                           το κάδρο βλέπω που θα στολίζει τις φωτογραφίες του γάμου

                           το άσπρο φόρεμα βλέπω με το ολοκόκκινο τριαντάφυλλο στο στήθος

                           όλες οι ηδονές που έχασα,με περιμένουν

                           ακόρεστα

                           να βυζαίνω τους χυμούς στις φλέβες μου

                           να βυζαίνω τα γεμάτα σπέρμα σπλάχνα μου

                           όταν θα κυλιόμαστε και θα μπαίνουν στα απόρρητα βάθη

                           και η μήτρα μου να αναγεννά βυζαίνοντας το προαιώνιο Θείο

                           τις ατέλειωτες ώρες του μεσονυκτίου

                           κάθε μέρα να είναι μια άλλη μέρα

                           έτσι μας αρέσει να γυρεύουμε κάθε μέρα, θα είναι αμέτρητες

                           την αβάσταχτη ηδονή της προσμονής

                           όλα με περιμένουν

                           όλα τα πολύτιμα φυλακτά της δημιουργίας

                           τα κρυμμένα στα μύχια ορκισμένα ορθάνοιχτα ξεκούμπωτα στήθια

                           όλα θα τα φυτέψω

                           να μη χαθούν,να γεννούν ασταμάτητα

                           θα ξεπροβάλλουν ολόλευκα κρινάκια

                           με τις ευωδίες της ξανθής βροχής

                           να πλανεύουν

                          για να ανθίσουν τον καιρό

                          του ''μπάρκο''

                           ξέχασα και να ονειρεύομαι

                           ζω τη Μαγεία

                           έφυγε ο φόβος

                           ο θυμός,που ένιωθα πως ήμουν

                           το μόνιμο θύμα,έφυγε

                           ο πόνος που ήταν,το κρύο χέρι

                           στην καρδιά μου,κι αυτός έφυγε

                           και η μοναξιά που ήταν το βαρύ πανωφόρι στην πλάτη μου

                           κι αυτή έφυγε

                            και ξανάρθαν τα χαμόγελα που είχαν χαθεί

                            και τα φαντάσματα της στερημένης σάρκας

                            έφυγαν

                            ήρθαν να λικνίζονται πάλι στον καθρέφτη της αλήθειας

                            ατέρμονη

                            η δίνη των αισθήσεων

                           γλύκανε η ψυχή μου

                           φιλώ τα χέρια μου

                            γεμάτα καρδούλες που ζωγράφισα

                           που θα κάνω,όλες τις όμορφες στιγμές μια αγκαλιά

                            Άγιο φυλακτό

                           να το φορώ

                           και στη θάλασσα καρδούλες  ζωγράφισα,και στην άμμο

                           και στη πόρτα του σπιτιού ζωγράφισα

                            και στα μαγεμένα χέρια του

                           για να με σκέφτεται

                           για να υπάρχω,τότε μόνο υπάρχω

                           και παντού ζωγράφισα,όλο τον κόσμο γέμισα,είδες

                          που φύτεψα

                          τους Σταυρούς στη γλάστρα

                           και έγινε

                          το όνειρο πραγματικότητα,ναι

                          ο παράδεισος

                          θα μεγαλώσει για να χωρέσει

                           κι εμένα

                          την αγκαλιά απλώνω

                          σε όλους τους καημούς

                          στα λουλούδια που άφησα στα βράχια

                          τα ηλιοβασιλέματα που έβαζαν φωτιά στον ουρανό

                          κι εγώ συντροφιά με τους λυγμούς της Δύσης

                          και ταξίδευα

                          στις άκρες

                           στο ασύνορο,

                           το μαγευτικό πανόραμα

                           στους αόρατους δρόμους τις σκέψεις μου.

                           την αγκαλιά απλώνω σε όλα τα μεράκια

                           σε όλα τα ντέρτια

                           σε όλα τα τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια και τα ζεϊμπέκικα 

                           τον τεκέ με τους ντεκετζήδες τους ρεμπέτες τους λαθρέμπορους,τους νταβατζήδες

                            και τη ''μαύρη''                       

                            η βραχνιασμένη φωνή να χαϊδεύει τα βλέμματα

                            με τα φυλακτά του έρωτα κατάσαρκα

                            γυναίκες,η μήτρα της μάνας

                            καλά κρυμμένη στη γη

                            γεννά ζωή

                            η ίδια η ζωή είσαι γυναίκα πηγή της ζωής γυναίκα

                            γυναίκα της φωτιάς

                            με τους καπνούς και τα φτηνόκρασα

                            γυναίκες του μπλε και της ώχρας

                            γυναίκες του έρωτα της αμαρτωλής νύχτας

                             γυναίκες ερωμένες,παντοτινά μόνες

                            να φορώ το κατακόκκινο μαντίλι,με τα αγιοκωνσταντινάτα

                            και την ''άλλη'' με το γιορτάνι στα μαλλιά

                            και να χορεύω αδάμαστος άνεμος,τα τραγούδια της γης

                             ασταμάτητα

                            γυναίκες στο χρόνο αθάνατες

                            να ταν όλες οι μέρες του χρόνου έτσι,δικές μου

                            ευωδιαστές

                            όμως,η αγκαλιά που άνοιξαν τα χέρια,μένει άδεια

                            η ομορφιά κρατούσε

                            όσο

                            και η ζωή της πεταλούδας,

                           για μια στιγμή μόνο

                           η γεύση

                           από τον παράδεισο

                           και η απώλεια Αυτού

                           η ''ευλογημένη''

                           έφυγαν οι παράδεισοι

                           πριν γίνουν

                           παραμύθια,να

                           γυρίσω το φύλλο στο ημερολόγιο...

                           στο μηδενικό γίγνεσθε

                            Ναι

                            πίστεψα

                            και σπατάλησα

                            το βλέμμα και τα χάδια

                            σ'ένα τρύπιο άγαλμα

                            νοσταλγικά θραύσματα του έρωτα

                            μπουκωμένος ο λυγμός στο λαιμό

                            κουράστηκα να μή μισώ που αγαπώ

                            ήθελα να μ'αγαπάς που αγαπώ

                            ασκητής στα πρέπει του νου

                           Φθινόπωρο

                           πόσο φοβούμαι

                           ήρθε το γκρίζο απομεσήμερο το τόσο βαρετό της Κυριακής

                            μάζεψε όλη τη χαρά του διήμερου

                           να με περιμένει το μάταιο πρωινό στο τσιμέντινο κλουβί της Δευτέρας

                            να το ξέρεις η Δευτέρα πνίγει το όνειρο

                           γιατί οι Δευτέρες είναι παντοτινές,δεν θέλουν τα ποιήματα

                           σιγοθρόισμα

                           τα ξερά τα φύλλα,πέφτουν

                            απ'τις καυτές παλάμες του ήλιου

                            τα ''τρέχει'' ο χρόνος

                            από το πράσινο στο καφέ

                            η αναπόφευκτη φθαρτότητα

                            θρυμματίζονται

                           τα σπρώχνει ο άνεμος,πέφτουν

                           μαζί κι εγώ

                           ελεύθερη πτώση

                           σιωπηλά μουρμουρίζουν

                            δεν τα ακούμε

                            συνομιλούν τα φύλλα

                            με το σιωπηλό γέλιο των άστρων

                            διηγούνται

                           μας μαθαίνουν ''ανάγνωση'',ύστερα

                           το τελευταίο άστρο θα σβήσει,μαζί και η σιωπή της νύχτας,και ύστερα

                           ξαπλώνουν ήσυχα πάνω στο νερό

                           εγκαταλείπουν τον αθώο εαυτό τους

                           τα παίρνει το ποτάμι,μακριά

                           πολύ μακριά

                           μαζί κι ο απατηλός έρωτας

                            στα νερά των υπονόμων

                           μαζί με μένα,για να μη με βρουν

                           όμως τα φύλλα κρατούν τις εικόνες

                           και τις ιστορίες

                           όταν όλοι κοιμούνται

                            αυτά ξαγρυπούν

                            Αύριο

                            θα ζωντανέψουν ,και θα μας τα διηγηθούν.

                           απλώνω τα χέρια μου,στη φωτιά

                           για να αγκαλιάσω ένα φως

                           θα με κάψει

                           αλήθεια

                           πού να απλώσω τα χέρια μου

                           να ικετεύω για ευτυχισμένες στιγμές

                            έστω για μία

                            Πού να σταθώ Κύριε

                            μπροστά μου είναι

                            το χάος

                           στάχτες και θρύψαλα

                           μαράθηκε ο έρωτας

                           το τέλος μαύρο

                           καμένη γη

                           ο λυγμός αδειάζει

                           από το κορμί όλο το φως

                           συνέχεια το χάνω

                           μάταιος ο πόνος

                           χάνονται και οι αναμνήσεις

                           αμνημόνευτες

                           και τα όνειρα μαζί

                           αόρατες προσδοκίες

                          ανώνυμη περπατώ στην έρημο της μοναξιάς

                          ξυπόλητη

                          χωρίς μια στάλα νερό

                          πλανιέται

                          η απογοήτευση

                          του πεπρωμένου

                          η ψυχή σωπαίνει

                           λησμονημένη

                           στο άπειρο της ελπίδας

                           αφημένη στην υπομονή

                           η απελπισία του έρωτα

                            όλα τα καθαγιάζει,Αυτός

                           το τελευταίο ''χαρτί''

                          ακολουθώ αυτό,και κάνε ό,τι θέλει

                          που δεν θα βρω

                          Ποτέ

                          δεν με νοιάζει

                          θα το ακολουθώ

                          είναι ο πόνος της απώλειας

                          θλίψη και πληγή,που δεν θα κλείσει ποτέ

                          βουβός θρήνος

                          σπαραγμός τα φτηνά λόγια

                          έχω χρόνο

                          οι Άγγελοι ακούνε

                          άλαλα τα χείλη

                          των ασεβών

                          αχυρένιες

                          οι ψυχές

                          αμφίβολες

                          αχυρένια η ρίμα του

                          η απόσταξη σοφίας

                          η κατάθεση ψυχής

                           δεν ξέρει,ότι

                           ο έρωτας δεν είναι

                           προμελετημένο έγκλημα

                           όπως η αγάπη

                          νάξερες πόσο πολύ

                           βαριέμαι

                           δεν ξέρει.

                           η αγάπη χωρίζει τον έρωτα

                           ή

                           ο έρωτας χωρίζει την αγάπη

                           καίει

                          την ερωτική συνείδηση

                           δεν ξέρει, που

                           να ξέρει

                           εγώ καταθέτω το όνειρο

                           της ψυχής μου

                           για να βρω απάντηση

                           στο ''μόνο για σένα'',δεν υπάρχει απάντηση

                           στο''Γιατί'' δεν υπάρχει απάντηση

                           Αυτός μιλεί

                           με ''παραβολές''

                           σε λάθος χρόνο

                           στο δικό μου

                           διαρκείας παρόν

                           βάζει ''μοιρολόγια''

                           υποκριτικά μιλεί ό,τι αγαπά

                          ο ευγνώμων

                          τα μεταμελημένα αδιέξοδα

                          βουλιάζουν στις καλένδες

                          κλέβει αυτά που προηγουμένως

                          αθετεί

                          ορκίζει το ανικανοποίητο

                          θα με σκοτώσεις

                          με έχω σκοτώσει

                          χαμένη η μνήμη

                          στυλώνω το βλέμμα

                          φοβάμαι

                          πού

                          το κορμί μου

                          έγινε σκιά

                          φιγούρας χάρτινης

                          και θα λιώσει από τα δάκρυά μου

                          Που

                          να γείρω τον ίσκιο μου

                          που

                          το οξυγόνο λίγο

                          το έκλεψαν

                          δεν βλέπω άσπρο ήλιο

                          μη φεύγεις

                          θα βρεθούμε ξανά

                          έχω να σου πω

                          ακόμη ένα τραδούδι

                          το τελευταίο

                          θα σου δώσω κι ένα φυλαχτό

                          ένα άστρο να το φοράς τη νύχτα

                          να μη κρυώνεις

                          όταν θα πέφτει το ψιλόβροχο

                          Μόνη

                          Την αγκαλιά της μοναξιάς εκλιπαρεί για να κρατήσει

                          μάρτυς μου ο Θεός

                          γιατί μ'εγκαταλείπεις

                          ανέτοιμη για το πουθενά

                          θα με θυμάσαι

                          θα πεις όχι

                          στο τελευταίο παρακαλετό

                          θέλω

                          δεν απάντησες

                          μόνο με ρώτησες

                          ''πόσο κάνει''

                           ένα δώρημα του έρωτα

                           ''κάνει''

                           απάντησα

                           απαρηγόρητη

                           εξαγοράζεις το κορμί μου

                           και ξευτιλίζεις την τιμή μου

                           μου φώναζαν

                           θα χάσω το κλειδί

                           πάλι το πληγωμένο ''γιατί''

                           Πού είναι το στίγμα σου Θεέ μου

                           θα το περιμένω

                           τίποτα μα τίποτα δεν μου έδωσες Θεέ μου

                           δείξε μου τουλάχιστον ένα δρόμο

                           ένα ίχνος να περπατώ

                           να μη συμβεί άλλο κακό

                           ούτε εγώ άφησα ίχνη επιστροφής

                           καταλαβαίνω πως χάθηκα στη διαδρομή

                           χάθηκα και στον ίδιο μου τον εαυτό

                           χάθηκα στα διδάγματα

                           εγώ δεν φεύγω

                           θα σε περιμένω

                           κι ας έκοψες

                           με λόγια νεκρά

                           τα φύλλα της ψυχής μου

                           που ζεσταίνουν

                           τα μπουμπούκια της,

                           κι ας κλαίω πικρά

                           είναι ο πόνος της απώλειας

                           αμφίβολη η γιατρειά της ψυχής

                           έχει η ψυχή αναπαμό...

                           έχω χρόνο

                          πίκρα, πέτρα

                          πέτρα κι εγώ

                          θα το ακολουθώ

                          αυτό που δεν θα βρω,

                          θα το ακολουθώ,γιατί τότε μόνο υπάρχω

                          είναι αδύνατο

                          αφελής η σκέψη

                          δεν ωφελεί.η καρδιά λέει

                          να το ακολουθώ

                          οι Άγγελοι ακούνε

                          κρύβομαι πίσω από το σκοτάδι

                          της νύκτας.τις αναμνήσεις φωτίζουν τα ολοκόκκινα μάτια μου

                          της νύχτας που στάζει δάκρυα

                          πέτρα όπως το αθήλαστο γάλα

                          στο μητρικό βυζί,που

                          λείπει το χάδι

                          που το πετρώνει

                           η πέτρα καρδιά

                          λερωμένα τα χέρια

                          ο χρόνος

                          και οι πέτρες θυμούνται

                          την αλήθεια

                         της καιομένης ρώγας

                         του μαστού

                         στο παγωμένο το κορμί

                         παγωμένο και το σεντόνι

                          πού τέτοιο σεντόνι

                          ξεθωριασμένα τα χρώματα

                          αμύρωτο σεντόνι

                         Σκοτώθηκαν οι λέξεις.

                         απώλεσα τις υποσχέσεις

                         άδοξοι οι όρκοι

                         εξαργυρωμένη η ένδοξη ζωή

                         ''κρύφτηκαν'' τα στέφανα

                          του γάμου

                         και η νυφιάτικη ανθοδέσμη

                          με τα άσπρα γάντια

                          θα το ακολουθώ

                          αυτό που δεν θα βρω

                          δεν με νοιάζει

                         Μα τόσο πικρό

                         το ψωμί

                         του προστάτη προδότη

                         και κρυώνω πολύ

                         ο αέρας της αδιαφορίας

                          είναι

                         τέλειωσαν οι απαντοχές

                        ανώφελη η εγκαρτέρηση

                         ήταν πολύ μεγάλο 

                         το ύψος

                         δεν ήξερα να ανεβαίνω

                          κάθε τόσο

                           τόσο ψηλά

                           να σηκώνω

                           και τις αμαρτίες            

                         και τα χρόνια περνούσαν,

                         μαράθηκαν στα ερείπια

                         μαράθηκαν τα φτερά της πεταλούδας

                          ξυπόλητη περπατώ

                          δεν υπάρχει

                          καινούργιο  ρούχο

                          να νηστέψω 

                          να προσευχηθώ,η δούλη

                          και να υποδεχτώ...

                          πρώτα η προσευχή,αλλά μετά

                           η ακολουθία

                          της αναπόφευκτης θυσίας

                          όχι

                          της αναίμακτης

                         λησμονημένη η χαρά

                         στις στάχτες της μοναξιάς,σκλάβα της μοναξιάς

                         Βροχή

                         και ήρθε το δάκρυ των ρυτίδων

                         ακόμη ένα δάκρυ

                         κι ακόμη ένα

                         της ξεθωριασμένης νιότης

                         στα πρησμένα μάτια

                         μίσεψε κι αυτό

                         από τα πολλά

                         μούσκεψαν

                         τα όνειρα της σιωπής

                         κρυμμένα στις σελίδες των φτηνών περιοδικών

                         με όλες τις ψεύτικες εικόνες παραπεταμένες

                         όλα έμεναν απούλητα

                         μόνο τα πουλιά ερχόντουσαν κι έπιναν απ'αυτά

                         μετά έφυγαν και τα πουλιά

                         και τα χελιδόνια που κούρνιαζαν

                         στις ζεστές χούφτες μου

                          τις ατέλειωτες νύχτες

                         του παγερού Χειμώνα

                          έφυγαν κι αυτά

                         Θα ήθελα να πετάξω. να έφευγα μ'αυτά τα πουλιά

                        των τίμιων,

                        των τόσο αληθινών,

                        των εγκαταλελειμμένων

                        κοριτσιών

                        στο έρεβος.

                        που νόμισαν ότι τα όνειρα

                         ήταν δικά τους

                         που κανείς περαστικός

                         δεν άνοιξε την πόρτα της καρδιάς

                         να ακούσει τα μυστικά

                         παραληρήματα

                         τα γεμάτα θησαυρούς

                         όλοι γλεντούσαν το κορμί

                          έψαχναν το κατάλυμα

                           με τον κόκκινο σταυρό

                           φιλούσαν υπέροχα

                           οι Ιούδες

                           μέχρι

                          να ασελγήσουν

                         και μετά γύριζαν την πλάτη

                         και κοιμόντουσαν χορτασμένοι.

                         κάτω από το δέντρο

                         του Ιούδα

                         που ανθούν όλα τα αγκάθια

                         Δεν ξέρω,αν η λέξη ''Ιούδας'' με εκφράζει.έτσι με έμαθαν

                         για την αλήθεια της λέξης,έχω αμφιβολία

                         θα ''δεχτεί'' συγχώρεση από τον Χριστό

                         Ο Ιούδας κι αν έφυγε

                         θα έρθει ξανά

                        μεταμφιεσμένος για να λεηλατήσει ξανά.

                         Σπάραξε

                         να σε ακούσει

                         ο ερωτευμένος ποιητής

                         πως οι προσμονές γίνανε σκόνη

                         με ''κλέβει'',συνέχεια με κλέβει η μοίρα μου

                         τα έβλεπα τα μάγια της μοίρας μου

                         στις ματωμένες παλάμες μου

                         φαινόταν καθαρά η καύση των ονείρων

                          η εξόδιος ακολουθία θα τη φέρει

                         γαμώ τη μοίρα μου τη μαύρη

                         πού να με πάρει ο χάρος

                         να γλυτώσω

                         όλο λέω να φύγω απ'τον ψεύτη κόσμο

                         να λυτρωθώ

                         κι όλο μένω εδώ

                         Σε προσκηνώ Θεέ μου

                         και ''τον καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός''

                         αλλά έσφαλες Κύριε

                         όλοι, μα όλοι κάνουμε σφάλματα

                         ακόμη και οι Θεοί κάνουν σφάλματα Κύριε

                         μια συγνώμη,έστω μια συγνώμη σου ζητώ

                        Πόσο θα 'θελα να καταστραφεί αυτή η πόλη

                         μαζί με αυτούς που με κτηνώδη σώματα την ποδοπατούν

                         Πού είναι η δικαιοσύνη

                        Θα φτύσεις το γάλα που έφαγες

                        από το βυζί της μάνας σου

                        αν με μαρτυρήσεις,έλεγε

                        με χτυπούσε στο πρόσωπο

                        σκληρά χαστούκια με οργή

                        μετέωρη

                        έβαζα τα χέρια μου για να προστατευτώ

                        ανυπεράσπιστη

                        φτάνει,όχι άλλο ξύλο

                         σε παρακαλώ

                         Σπαράζει η ψυχή μου

                         έκλεγα και παρακαλούσα

                         δεν θα σε μαρτυρήσω.

                         δεν θα το πω πουθενά

                         αλήθεια σου λέω.δεν με πιστεύεις

                         μπορώ να πιστέψω μια πόρνη,έλεγε

                         Με έδεσε ο σεσημασμένος του υποκόσμου

                         η βρώμικη ψυχή της αλητείας

                         τόσο σφιχτά που μάτωσαν τα λουριά

                         Μου έβγαλε μαχαίρι

                         με τη μύτη της λεπίδας στο λαιμό

                         με τα πέλματα πατούσε το κορμί μου

                         με απειλούσε ο δήμιος

                         εγώ χωρίς την παραμικρή αντίσταση

                         ή εμένα ή σου παίρνω τη ζωή

                         θα σε σφάξω όπως έσφαξα την Άννα,έλεγε

                         ο διεφθαρμένος δουλέμπορος

                         να το θυμάσαι,δεν με άκουγε και το πλήρωσε

                         το θυμούμαι

                         κι εγώ θα ακολουθήσω την Άννα

                         Άγγιξα φευγαλέα την σκούρα ουλή που ήταν

                         πάνω από τη μύτη ανάμεσα στα μάτια

                         μου την είχε κάνει σε ανύποπτο χρόνο

                         το άχρηστο σκουπίδι

                         σημάδι υποταγής

                         σημάδι δέσμευσης

                         σημάδι θανάτου

                         στην πυρά στην πυρά

                         αν προδώσω τον προστάτη

                         παρθένα απάρθενη

                         κατητορούμενη για μοιχεία

                         Μίλα

                         αλήθεια σου λέω,ορκίζομαι στα κόκκαλα της μάνας μου

                         θα εκδίδομαι μόνο όταν το θελήσεις εσύ

                         ηρεμούσε

                         με έλυσε

                         με έπαιρνε αγκαλιά

                         είσαι καλό παιδί

                         γι'αυτό σ'αγαπώ

                         το λέω και στους φίλους μου

                         θα το γλεντήσουν το κορίτσι μου

                         είσαι το καλύτερο κορίτσι

                          έλα γδύσου

                          με κοίταζε με τα άπληστα μάτια του

                          ολόγυμνος ο πρόστυχος επιδείκνυε χωρίς αιδώ

                          την ''κάτω'' ασχήμια του

                          μου ξέσκιζε τα ρούχα

                          με τα αρπακτικά του νύχια, κατασπάραζε

                          έκανε κομμάτια και μετά

                         έτρωγε με βουλιμία τις σάρκες μου

                         τις λεηλατούσε ανελέητα ο έκφυλος

                         ανεξίτηλα τα δακτυλικά του αποτυπώματα

                         παντού στο σώμα μου

                         έσκιζε τα φιλιά με τα βρώμικα χείλη

                         σάλιο στιφό στην άκρη της γλώσσας

                         με τη μυρωδιά του αποτσίγαρου

                         βρωμούσε σάπιο κρέας

                         δάγκωνε με λύσσα

                         το πρησμένο το στόμα

                         κραύγαζε,δώσμου το να το φάω,μέχρι

                         να το ματώσει

                         τέτοια αγριότητα

                         για να εκτονωθεί ο εγωισμός του

                         σάρκα ασάρκωτη τα χείλη μου

                         θα χρειαστούν γάζες ιατρικές

                         άραγε θα υπάρξει και δεύτερη φορά

                         η αναγούλα ανέβηκε στο στόμα

                         σάλεψαν τα λόγια

                         στάμπα στην ταφόπλακα

                         τα σημάδια μου βάθαιναν

                         πονούσα πολύ,πόνος πόνος

                         πού μου κρύφτηκες πάλι,φοβάσαι

                         μη μου φοβάσαι,είμαι καλός

                         αφηνιασμένος επιμένει

                         οι ανάσες,βελόνες,μου τρυπούσαν το κορμί

                         και καρφωνόταν στο σεντόνι

                         στο σεντόνι σάβανο

                         η αλμύρα των δακρύων

                         έπεφτε στις ανοιχτές πληγές

                         δεν θέλω άλλα επιθέματα

                         πάνω τους

                         Θα ξανάρθω,έλεγε ο ανάλγητος

                         Θεέ μου όχι

                         περιμένω

                         την εκκαθάριση ερήμην

                         κάτω από τα πεινασμένα πέλματα

                         Μου ερχόταν να ξεράσω από την μπόχα

                         Ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος

                         Θεέ μου τί μου μέλλει ακόμα να ζήσω

                         έλεγα από μέσα μου

                         αν με ξαναπλησιάσεις

                          θα κρεμαστώ

                         θα πιω δηλητήριο

                         να φαρμακωθώ

                         και να σβήσω στα μνήματα

                         που φύτρωσε το κυπαρίσσι

                         το κυπαρίσσι θα ''μετρήσει'' το χρόνο μου

                         Θεέ μου ήρθε το τέλος μου

                         μαύρο σκοτάδι,πίσσα

                         Να έρθουν οι μαυροφορεμένες και να ακουστεί

                         το μοιρολόι

                         αιωνία η μνήμη

                         κάποιος θα βρεθεί,δεν μπορεί

                         και θα μιλήσει στη στάχτη μου

                         Εκεί νομίζω,θα είναι ο παράδεισός μου

                         θα με φιλούν τα κυπαρίσσια και τα λουλούδια

                         οι μυρωδιές από το χώμα και τα χόρτα μετά από τη βροχή

                         για όσους χρόνους άχρονους θέλω

                         '' θανάτω θάνατον''

                         Για πόσο καιρό ακόμη,μπορούμε να αντέξουμε τη σιωπή

                         γι'αυτά που μας σπαράζουν και μας ψιθυρίζουν μυστικά

                         κλείνουμε τα μάτια και προσπερνούμε αδιάφορα τα νεκρά σώματα

                         μόλις έφευγε έτρεχα γρήγορα γρήγορα

                         μη με δει

                         να δώσω αυτά που μου κρατούσε στην τσάντα

                          στα γατιά

                          Μετά

                          στο μπάνιο με τα δάκρυά μου να τρέχουν

                          να βγάλω τα ξερατά

                          και να κάνω μπάνιο

                          τα σημάδια μεγαλώνουν

                          τουρτουρίζω

                          ρίχνω το κρύο νερό

                          ύστερα

                          ίστατη κραυγή

                          αντέχω ακόμα

                          ύστερα

                          ίστατη σιωπή πένθιμη

                          μεγάλη η οργή και ο θυμός

                          για τη μούχλα που κατάκαιγε τις σάρκες μου

                          πέφτω στο κρεβάτι

                          μόνη κατάμονη

                          να κρυφτώ κάπου,θέλω

                          μετά

                          ακίνητη

                          επί ώρες σε κρίση

                          πού ήρθα

                          που μένω

                           τί κάνω

                          δεν θέλω οίκτο

                          η καύτρα από το τσιγάρο πέφτει στο στρώμα

                          δεν το σβήνω

                          δεν με νοιάζει και φωτιά να πάρω

                          ξέρω ότι μετά από λίγο δεν θα με γνωρίζει κανείς

                          Μέσα στα λάθη μου είμαι και γω

                          τα ειπωμένα λάθη τα γνωρίζω,τα ανείπωτα ψάχνω

                          κοιτάζω στον ουρανό

                          πού είναι η προσευχή σου μάνα,οι μετάνοιες

                          την ταπεινή προσευχή κι όχι την αλαζονική θέλω

                          κατά την ώρα της γονυκλισίας

                          να με γλυτώσει

                          κι εγώ να εξομολογηθώ,θέλω

                          φοβάμαι,πόσο πολύ

                          Δεν φοβάμαι

                          εισπνοές εισπνοές βαθιές

                          να εισπνεύσω λήθη

                          δεν θα ζήσω όλη μου τη ζωή κρυφά

                          δεν θα σπαταλήσω έτσι τη ζωή μου

                          δεν θα υπογράψω την υποταγή μου

                          έλα γρήγορα

                          και να ντυθείς την όμορφη ασχήμια

                          ναι με ευωδιαστό σαπούνι θα πλύνω το πουκάμισό μου

                          να μοσχοβολά

                          θυμούμαι μάνα.που μου έλεγες,ότι στις μεγάλες συμφορές

                          παρουσιάζεται ''ο απομηχανής Θεός'' κόρη μου

                          ναι υπάρχουν ακόμη ''άνθρωποι'' της αλληλεγγύης

                          Μάνα μου και πού νά'ξερες

                          τί κάνει η κόρη σου

                          πόσο καπνό έχουν τα πνευμόνια μου

                           που ξεφυσώ στα διαφανή ρούχα που φορώ

                           τα λιγοστά

                           και οδηγώ τους πελάτες μου

                           στο κόκκινο δωμάτιο

                          να ξεπουλιέται το κορμί μου

                          ευτυχώς που μένεις πολύ μακριά

                          θα πέθαινες από ντροπή

                          ήμαρτον Κύριε

                          δεν θα με ξεπλύνει ούτε ο Ιορδάνης ποταμός

                          όλη νύχτα ξάγρυπνη να παλεύω με τη συνείδησή μου

                          είμαι κουρασμένη

                          σκέφτομαι,καινό,ύστερα

                          φύση νεκρή της φύσης

                          μέσα στη συντέλεια της φύσης είμαι και γω

                          ύστερα Σιωπή

                         Σιωπή της ύπαρξης.όχι

                         όχι,

                         δεν θα πεθάνω έτσι,θα ζήσω

                         και εσείς σαν εμένα,θα ζήσω

                         για μένα,εγώ, εσύ του έρωτα

                         για τη μάνα μου

                         στο χρωστώ ζωή

                         είμαι ακόμη νέα

                         σε περιμένω ζωή

                         σ'ακολουθώ

                         κάποιες από μας δεν άντεχαν

                         και πήγαιναν στο ίδρυμα

                         φυλακή

                         άντρο

                         του θίασου σαλτιμπάγκων

                         και πριν από μένα και μετά από μένα διαχρονικό ήταν

                         ήταν

                         να μετρά τις ψυχές να μην προσπαθούν

                         για το μέλλον

                         φόβος σκοτάδι

                         ο γλόμπος σβηστός

                         να μη βλέπουμε ποιός μπαίνει και ποιος βγαίνει

                         να μη με θυμάσαι άν με θυμάσαι

                         είμαι

                         είσαι

                         δεν είσαι

                         δεν είμαι

                         στις αναμνήσεις των θλίψεων και στεναγμών

                         ήταν η σκάφη

                         γεμάτη με το ζεματιστό νερό

                         τα μάτια γεμάτα δάκρυα να τρέχουν

                         πάνω στο σαπουνισμένο σώμα

                         και να ακούει το κλάμα όλο το ίδρυμα

                         κουλουριάζομαι στο κρεβάτι και κοιμάμαι

                         μεταξύ ύπνου και ξύπνου

                         ποια είμαι ποια ειμαι τί είμαι

                          εγώ είμαι εγώ είμαι

                         και η γειτονιά να βλέπει με μαυρόασπρη απάθεια

                         τη ζωή των καταπιεσμένων

                         πώς να δεις τον κήπο με τα ολάνθιστα χρυσάνθεμα τα απογεύματα

                         να λούζονται τη λιακάδα,από τα κλειστά παντσούρια

                         μαυρόασπρα

                          μόνες μόνες

                         για πάντα μόνες

                         παρέα με τα αδέσποτα

                         δεν μετρώ το χρόνο

                         ο χρόνος ανύπαρκτος

                         Εκεί ερχόταν κάποιες γυναίκες του φιλόφτωχου

                         και μας έφερναν δώρα,τις γιορτές

                         καλά το ξέραμε

                         ότι το άστρο των Μάγων δεν θα άναβε

                         ποτέ για μας

                         σ'αυτή τη σκοτεινιά

                         παγωμένα τα μάτια

                         ικέτιδες

                         μιας σπιθαμής η καμαρούλα

                         άθλιας μικρής στεριάς

                         στοιχειώνει το θανατικό

                         καλά το ξέραμε,ότι Φάτνη μετά Χριστόν

                         δεν υπάρχει

                         τα δώρα τους θα πήγαιναν στα χέρια των ''εμπόρων''

                         μας συμπονούσαν τάχαμου

                         μας χάιδευαν

                         έμπαιναν και έβγαιναν συνέχεια

                         έκαναν αέρα στο πρόσωπό τους με τις παλάμες

                         Ναι σκούρες γυναίκες

                         η τόση υποκρισία.σε πνίγει

                         μεταφέρετε τη σκόνη παντού

                         θα πάρετε τα ''τρία'' μου

                         μιλούσαν μιλούσαν για τα καημένα

                         πόσο τα λυπούνται τα καημένα

                          ενίοτε

                         πόσο συγκεκαλυμμένα ήταν τα ψεύδη της αγάπης

                         έκαναν λέει την προσευχή τους

                         όταν με το καλό,φύγουμε από δω

                         με τη δύναμη του Θεού

                         να παντρευτούμε και να γίνουμε μάνες

                         ανώνυμες μάνες

                         βαμμένα ολοκόκκινα τα νύχια των χεριών τους

                         και τα χείλη με ολοκόκκινο κραγιόν

                         μας ήθελαν να φωτογραφηθούμε,ήθελαν

                         να δείχνομε ευτυχισμένες

                         έκαναν τις χαρούμενες

                         πόσο τις μισούσα αυτές τις κυρίες

                        που κοίταζαν συνέχεια την ώρα

                         κι έκλειναν το μάτι

                         στην αλαζονία της κοινωνικής μάσκας

                        για να φύγουν,όσο το δυνατόν γρηγορότερα

                        που μόλις έβγαιναν από την πόρτα

                        έβγαζαν τα χαρτομάντηλα με το οινόπνευμα για να σκουπίσουν τα χέρια

                        λες και είχαμε λέπρα

                        Φτύνω το λαχείο της ζητιανιάς

                        των γυμνών κοριτσιών,ο τόπος

                         Αυτός ο τόπος

                         με το φεγγάρι στη χάση

                        που είναι δεμένα τα μάτια

                        βασανισμένος

                        ο λυγμός

                        αδειάζει το κορμί

                        των κοριτσιών

                        που τόσο κρυώνουν,

                        καθημαγμένα.γεμάτα πληγές

                        άστεγα

                        άτολμα

                        πόσο πολλά είχαν

                        να μας διηγηθούν

                        από τις ιστορίες τους

                        για την ακριβή

                        ομορφιά

                        που είναι κρυμμένη αλλού

                        στην αθανασία

                        της τρυφερής ψυχής,και

                         μπλεδίζει

                         από το χρώμα του ουρανού

                        που οι ''διαβάτες''

                        του σύντομου χρόνου

                        θα κρύψουν

                        και θα χλευάσουν

                        ως προστυχιά

                        ποδοπατούν και ματώνουν.

                        το κόκκινο στάζει

                        στάλα στάλα

                        από τα σωθικά

                        στο μαξιλάρι

                         Θρηνώ

                        που το σφουγγίζουν

                         με τα μαλλιά τους

                        ανυπεράσπιστες Θεές

                        των σφαγμένων στο βωμό

                        που μας φέρνουν

                        τον περασμένο χρόνο

                        στο μέσα μας χρόνο.

                        Ένα αντίο

                         σ'αυτά που υπήρχαν

                        αλλά δεν υπάρχουν πια

                        και σ'αυτά που μένουν

                        στη θλιβερή ανάμνηση,

                        Κύριε των Δυνάμεων

                        τί σου ζήτησα

                        Τί

                        Τί

                        Τί

                         στις παρακλήσεις

                         για τα φτωχά

                         κι ασήμαντα

                         με τις βουβές ψυχές

                        να αναπαυτούν εν ειρήνη

                        Αυτά τα πολύτιμα 

                        τα απαγορευμένα,τα πεταμένα ως άχρηστα,στα ερείπια της χαμένης ευτυχίας

               Υ.Γ.  ''Γενηθήτω φως'',

                        Ήρθα πάλι απόψε

                        να γυρίσω το χρόνο

                        να διαβάσω τις σκιές,έτσι που κρέμονται

                        στους μισογκρεμισμένους τοίχους,απομεινάρια γεμάτα οργή

                        οι καμινάδες αμίλητες

                        η σκιά της τέφρας σκεπάζει τις πόρτες

                        Ενθυμείται η σκιά της μνήμης,διαβάζω το αποτύπωμα της αλήθειας

                        το ανοίγω φύλλο φύλλο

                        είσαι,στο κύκνειο άσμα,γράφει, ο έσχατος ''Επιτάφιος'' των ψυχών

                        εκεί βρίσκεσαι

                        στα πεταμένα παράθυρα

                        με τις φαγωμένες γρίλιες

                        στα βρώμικα

                        πεζοδρόμια

                        με τα λεκιασμένα μάρμαρα

                        ξεχαρβαλωμένοι τοίχοι

                        μόνοι στέκουν

                        όρθιοι

                        τελευταίοι

                        θυμούνται

                        κλαίνε γι'αυτούς που ''έφυγαν''

                        γεμάτοι υγρή σκόνη

                        από τους ετοιμόρροπους σοβάδες

                        πριν τους πάρει η μπουλντόζα.

                        σκεπασμένα

                        με εφημερίδες τα τζάμια

                        κομμένο το φως

                        να μη βλέπεις

                        τα κρυμμένα της ζωής

                        της ζωής

                        χωρίς προορισμό

                        της χρεωμένης ζωής

                        τα ''τρόπαια''

                        κάποιας Κασσιανής

                        τα κιτρινισμένα σεντονόπανα

                        των λυγμών

                        τα σχισμένα μεσοφόρια,

                        γεμάτα με χυμένα

                        φυματικά δάκρυα

                        τα φτηνά φουστάνια

                        που φορούν

                        τα αποκαλυπτικά με

                        τα ψεύτικα κοσμήματα

                        κόκκινα

                        τα μαντήλια,

                        τα απελπισμένα

                        μυστικά

                        παγωμένα,

                        παγωμένες και οι σιωπές

                        στη σχισμή του

                        χρόνου

                        που φέρνουν

                        μυρωδιές από σώματα

                        με λύπη

                        φωνές πόνου

                         έρωτα και

                         αγάπης

                         μυρωδιά νικοτίνης,αλήθεια

                         πόση νικοτίνη

                         θα χρειασθεί

                         για να σκεπάσει

                         τους καημούς της ξαγρύπνιας

                        που χάθηκαν

                        στις κλειστές κάμαρες

                        μουχλιασμένες

                        της αναμονής

                        στις κάμαρες

                        του πανικού

                        αποτυπώματα

                        πληγωμένων ψυχών

                        ψυχές που αγάπησαν πολύ

                        που πληγώθηκαν πολύ

                        που θα ζουν για πάντα μόνες

                        ναυαγισμένα

                        τα όνειρα αυτών

                        που ονειρεύτηκαν

                        πικρές

                        ματαιωμένες

                        αυταπάτες

                        παγωμένα

                        τα ιδρωμένα χαρτονομίσματα

                        τσαλακωμένα

                        τα μπερδεμένα αποτυπώματα

                        Φιγούρες

                        θύματα ανώνυμα

                        φτωχά

                        που

                        σιγοψιθυρίζουν

                        τα ονόματα. Πολλά

                        τα ονόματα ώσπου

                         να βρουν το σωστό

                        που φοβούνται τη βροχή που

                        δεν μπορούν να κλάψουν

                         γιατί τα ρυάκια των δακρύων

                         τα έχει κλειδώσει η σιωπή

                        απόκληρες

                        που κανείς δεν ''βλέπει''

                        αόρατο το στίγμα

                        χαμένες

                        στα σκοτεινά σοκάκια

                        κάνουν πεζοδρόμιο

                        σκεπασμένες

                        με το άδειο ρούχο

                        το πένθιμο

                        του ουρανού

                        κούκλες της βιτρίνας του δρόμου

                        των περαστικών

                        Μισώ τους πελάτες

                        περιμένουν

                        να πουληθούν

                        στην επόμενη μειοδοσία

                        τρίτη τέταρτη φορά...

                        απροσδιόριστος,ο

                        χρόνος

                        γράφει

                        ο ημεροδείκτης

                        του αυτόφωρου

                        τα συμβάντα

                        αγοραία

                        έρχονται και φεύγουν

                        αγνοούμενες

                        ακατάγραφτες

                        δεν ξέρουν να βάζουν την υπογραφή τους

                        αντί για όνομα βάζουν ένα στσυρό

                       ''αθωωμένες''

                        Την παρθενιά να ράψει

                        ζητά

                        ο μαστροπός

                        να πουληθεί

                        στον πρώτο μειοδότη

                        που παίζει στα ζάρια

                        την εξαγορά

                        φθηνής τιμής,που

                        θα την ακολουθεί

                        για τον κάθε καινούργιο

                        αγοραστή,που

                        θα αδειάζει μέσα της

                        όλα τα απόβλητα.

                        Σταχτοδοχείο

                        γεμάτο τέφρα

                        των αναλωθέντων αποτσίγαρων

                        Καίει η καύτρα

                        τη δικαιοσύνη

                        χωρίς

                        μάρτυρες

                        ο ανακριτικός γλόμπος

                        ντουμάνι

                        από τα αμέτρητα τσιγάρα

                        τα δανεικά

                        καίει

                        τα ίχνη

                        ο Εφιάλτης

                        του

                        τελευταίου χειρόγραφου

                        ημερολόγιου

                        Αν πεθάνει

                        το Δίκαιο

                        πεθαίνει και

                        η ψυχή,χωρίς αυτήν

                        δεν ζεις

                        Φιγούρες

                        που

                        οι σκιές

                        της λύπης

                        τις ακολουθούν

                        κάθε Αύριο

                        ξεγυμνωμένες

                        εγκαταλελειμμένες

                        αγαπούν να

                        στέκονται

                       στις αποβάθρες

                       των βρόμικων λιμανιών και τον τυφλών φάρων

                       κουκουλωμένες για να κρύβουν το διασυρμό

                       νοθευμένες προσμονές

                       όταν ακολουθούν τον κάθε αλήτη

                       να λερώσουν το φιλί στα φθηνά παλιά ξενοδοχεία

                       με τον αρμυρό αέρα

                       στα χείλη

                       γερμένες

                       νακοιτάζουν

                       το άδειο νερό.

                      αναμμένο κερί

                      κρατώ

                      στα κοιμητήρια της θάλασσας που τα καράβια σκουριάζουν και βουλιάζουν

                      εγκλωβισμένες οι άγκυρες στο βυθό

                      αποκαϊδια αποβράσματα

                      επιπλέουν οι ματωμένες λέξεις

                      την κραυγή στέλνω

                      με ένα καράβι

                      και το γυάλινο μπουκαλάκι αφήνω να το πάρει το κύμα

                      μαζί με τη φωτογραφία

                      μαζί και τα μηνύματα με τις ευχές

                      να τα ταξιδέψει

                      για να με θυμάσαι

                      τη φωτογραφία σου κρατώ κρυφά στο στήθος

                      μένω ξάγρυπνη

                      δίπλα στο καντήλι

                      δεν ζεσταίνει η αγκαλιά,όταν λείπεις

                      την αγαπημένη μου μορφή,να σε ταξιδεύω

                      Ο ναυαγός μου

                      που είναι καταδικασμένος να τον αγαπώ

                       άραγε ποιοί θέλουν να μου πάρουν τη μορφή σου

                       ανάθεμα τη θάλασσα

                      Ποτέ δεν ήθελες να σε συνοδέψω

                       αν και έτρεχα πρώτη να σου φέρω,ό,τι αγαπούσες

                      να μη θέλω την προδοσία του έρωτα

                       που νοσταλγούσα για μια ολόκληρη ζωή

                       που πίστεψα κι έκλαψα της βαρετής Κυριακής τα βράδια

                       όταν η σκιά σου μου σκέπαζε τα βλέφαρα

                       αλήθεια πόσες σκιές μοναχικές δίπλα

                        κι αυτές να περιμένουν

                       τη φωτογραφία βγάζω δειλά 

                        και τη δείχνω στους περαστικούς

                        μη και σε είδε κανείς,προς Θεού

                        δεν θέλω τη λιτανεία της

                        Περιμένω

                        τον ''ερχομό''σου

                        να σε συνοδέψω

                        στο σπίτι

                        της Ασώτου

                        Ερωμένες του βωβού

                        πόνου

                        κρύβουν τις λέξεις

                        στα σκεπάσματα

                        ασθενικές οι λέξεις

                        αυτός είναι

                        ο Πρίγκιπας

                        με τη μαύρη

                        λιμουζίνα που

                        φέρθηκε τρυφερά

                        με χάδι

                        στα μαλλιά

                        θα μ'αγαπάς...

                        ταπεινωμένη γονατιστή.

                         Έλα

                         να σε πλύνω.

                         σε κοιτάζω

                         διάφανη η ψυχή.

                         ραγίζει το σώμα

                          εχέμυθο το καταφύγιό σας

                          Όχι

                          Ναι

                         Είμαι η Μαρία του χαλκιά

                         που τα σκαλιά

                         της πόρτας μου

                         διαβαίνουν

                         με τα βαριά βήματα

                         οι έμποροι των εθνών

                         που δανείζουν

                         ανύπαρκτα δικαιώματα

                         που θα πληρωθούν πολύ ακρυβά

                         με τόκους υπερημερίας.είνε

                         μεταπράτες των ψυχών.

                          με γέρνουν

                          στον γκρεμό

                          Όχι

                          Ναι

                          μη παρασυρθώ

                          μη με αγγίζετε

                         απ'έξω ακούγεται...

                         πόρνη Μαρία.πόρνη.

                         οι ''Ζηλωτές''

                         Άρον,άρον

                         σταύρωσον αυτήν,ναι

                          και το κόκκινο σπίτι

                          να σφραγιστεί

                         βάζω

                         ενέχυρο

                         τα δακτυλίδια της αθωότητάς μου,ναι

                         δεν τήρησα

                        τα έθιμα της πατριαρχίας.

                        Πολλά

                        σου ζητώ...εσύ όμως...

                        Συγχωρεμένος

                        ''ο ασέληνος

                        έρως  αυτός

                        με τον οίστρον

                        της ακολασίας

                        ψυχοσώστα Σωτήρ μου στην

                        εν πολλαίς αμαρτίαις

                        περιπεσούσα γυνή'',

                        στην ανάσταση

                        των ζωντανών

                        Οι μέρες

                        άστεγες

                        Πέφτουν

                        τα όνειρα

                        τα μαζεύουν

                        και τα βάζουν

                        ολάνθιστα

                        κάτω από το μαξιλάρι,

                        δίπλα η ροζ πάνα

                        δίπλα και η μπλε

                        πρώτα η χαρά

                         μετά η αμηχανία

                        μετά το κλάμα

                        θέλει το χρόνο του

                        μετά η σιωπή

                        δεν θα μιλήσουν ποτέ

                        να νηστέψω τις αμαρτίες

                         να σταθώ

                         στο ηθικό δίδαγμα

                         άναρθρο το αίσθημα

                         σιγοσβήνει η φωτιά του μύθου

                        σπαράζει το κορμί

                        καρτερεί τον ύστατο έρωτα

                        ελπίζει χωρίς ελπίδα

                         ζητιανεύει λίγα ψίχουλα

                         παρηγοριάς

                        ζητιανεύει αυτό

                        που δεν θα έρθει ποτέ.

                        τελειώνουν

                        οδυνηρά μόνες

                        θηλάζοντας

                        την πικρή απώλεια

                        τις νύχτες

                        που δεν τις ακούν.

                        γράφουν

                        Κύριε συγχώρεσέ τους

                        για τα καρφιά

                        που βάζουν

                         δεν ξέρουν

                         τί κάνουν

                        Αιματοβαμμένα ονόματα,φιγούρες

                        αυτόχειρων θυμάτων

                        πληρωμένης

                        ανέραστης ηδονής,με

                        τις ώρες,

                        της απελπισίας,με

                        νόθες ανάσες

                        ανάσες

                        ασθματικές

                        που αιμορραγούν

                        στις χούφτες

                        ακίνητες

                        ακίνητα τα βλέφαρα

                        βουρκωμένα τα μάτια

                        αντιφεγγίζουν

                        στ'αστέρια

                        στάζουν στα σπίρτα

                        προσπαθούν να ανάψουν

                        για ένα ακόμη

                        τσιγάρο

                        σε κοιτάζουν κατάματα,έτσι

                        θλιμμένα

                        ασκεπή,

                        κενά

                        χωρίς απάντηση

                        Υπήρξες;

                        δεν υπήρξες

                        τα στοιχειώνει

                        ο φόβος 

                        του προορισμού

                        ναυτία

                        κουρασμένης σάρκας

                        έκτακτης εφημερίας

                        βαρύ το νούμερο

                        ξάγρυπνης βάρδιας

                        πληγωμένου

                        συνωστισμένου έρωτα

                        με ανάπηρες αγκαλιές

                        βλάσφημη

                        αμαρτία

                        Σάρκας

                        βίαιη του λυγμού

                        οι λέξεις

                        ζώου

                        που ανασαίνει βαριά

                        στη νοσηρή φωλιά

                        του βάλτου

                        λαγνεία του υπονόμου

                        βουλιάζω

                        στην άβυσσο του βούρκου

                       είναι το χτύπημα της μοίρας

                       διπρόσωπη η μοίρα μου,κι ας λένε

                       μοίρα του μέλλοντος

                       που σε σωριάζει χάμω

                        μπρούμυτα

                        να τρίβεις

                        τα λασπωμένα μάτια

                        και να παίζεις το ρόλο του ''Γιατί''

                        γιατί

                        γιατί

                        γιατί

                        και πάλι

                        γιατί γιατί γιατί

                        η κραυγή του πόνου

                        όταν σου κόβει

                        το δάκτυλο το μαχαίρι.

                        από τον πιο κοντινό

                        μέχρι και τον έσχατο ''επισκέπτη''

                         καρφώνω τον πίνακα

                         που με ανακοινώνει

                        ρόλοι ''φορεμένοι''

                        η ίδια κονκάρδα

                        ανώνυμη

                        καρφιτσωμένη στο πέτο

                        αναμάρτητη

                        άδικη

                        ειδεχθές έγκλημα

                        της τυφλής δικαιοσύνης

                        με το κόκκινο φως

                        αβάπτιστο

                        ως επιμύθιο,

                        τελευταία σπαράγματα

                        αναπάντητα

                        τα σπασμένα

                        σερβίτσια συμπόνιας

                        στολισμένα με λήθη

                        άδειες θέσεις                    

                        γδαρμένα και ξεθωριασμένα

                        χορταριασμένα

                        πηχτή η υγρασία

                        της ομίχλης

                        γεμάτα αναμνήσεις,

                        πόσα έχουν να σου πουν...

                        με τη σιωπή τους...

                         για τους διώκτες

                         του εαυτού

                         πως

                        κάποτε

                        οι ερωτευμένοι κισσοί

                        φιλούσαν

                        τις μάντρες

                        τις ζωγραφισμένες

                        με τα γραμμένα ονόματα

                        των ανορθόγραφων

                        όρκων,

                        οι

                        ασπρισμένοι με μεράκι

                        τενεκέδες του λαδιού

                         σκαλισμένο το χώμα,ποτισμένο,

                         ήταν

                         έτοιμο να υποδεχτεί

                         τα χρυσάνθεμα.

                         μοσχοβολούσε

                        το φλισκούνι.

                        η μυρωδιά της λεβάντας

                        το τεράστιο γιασεμί της αυλής και ο βασιλικός

                         εκτυφλωτική η λάμψη

                        απίστευτη η ομορφιά.Να

                        χαϊδεύει την ψυχή.

                        οι τριανταφυλλιές,

                        αγκαλιά το κόκκινο με το γαλάζιο

                       πανδαισία ερωτική

                       της σιωπής.

                       βύζαιναν το άσπρο

                       ευωδίαζαν τα κρίνα οι βιολέτες οι γαζίες,

                       παντού απλωνόταν το αιώνιο ειδύλλιο της γης''πάντων και αοράτων''

                       παντού απλωνόταν το φως των αιώνιων εραστών

                       όλα ανθισμένα μπουκέτα της Άνοιξης

                       όλα τα μύρωνε το έαρ το γλυκύ

                       όλα νοτισμένα με ηδονικούς χυμούς,και

                       το αγιόκλημα.

                       κάποτε

                       στόλιζαν όλη τη γειτονιά.

                       όλη η γειτονιά

                       μια οικογένεια,

                       περνούσες και η μοσχομυριστή γη

                       σου έλεγε γεια

                       Πάστρα και νοικοκυριό θύμιζε,κάποτε.

                        κάποτε

                       κλέψαν τους ανθούς

                       και οι λεμονανθοί χαθήκαν

                       με τα μαγευτικά αρώματα

                       και ο φτωχός κομμένος δυόσμος

                       τα κιτρινισμένα φύλλα

                       της γέρικης κληματαριάς

                       που έκρυβαν τις τρύπες

                       που έβρισκαν καταφύγιο

                       και φώλιαζαν οι νεοσσοί

                       με περίσσια στοργή

                       πέφτουν

                       με αναφιλητά

                       και σκεπάζουν

                       με αναστεναγμούς

                       και δάκρυα,

                       τις υποσχέσεις

                        των ερωτευμένων.

                        και οι φωνές των παιδιών,και

                        τα τρεχαλητά

                        κάτω από τις ροδιές

                        που κρυφά

                        από τους βαρετούς μεγάλους

                        σκαρφάλωναν

                        και γεύονταν

                       τους νόστιμους καρπούς

                        χαθήκαν

                        κι αυτά

                        μαζί με τα πουλιά

                        άδειες οι φωλιές

                        και τα κατώφλια

                        τα ασβεστωμένα

                        άδεια κι αυτά

                        από τα γέλια

                        τα τραγούδια

                        και τις ζεστές ανάσες των παιδιών

                        με τη φυσαρμόνικα

                        Λιγόστεψε και το φως

                        κι ο αέρας λιγόστεψε σιωπή κι αυτός

                        το χώμα σπαράσσεται χωρίς νερό

                        Πού τα παιδικά χρόνια

                        λήγουν κι αυτά

                        Τί θα απομείνει στα παιδιά

                        ούτε μια συγγνώμη

                        κανένας δεν ήξερε

                        δεν υπάρχουν πια παιδιά εδώ

                        έτσι απλά μια μέρα

                        χωρίς θόρυβο

                        τοίχο τοίχο

                        έστριψαν από τη γωνία

                        του χωματόδρομου

                        τα αγαπημένα παιδιά

                         τα παιδιά του κόσμου

                         πήραν

                         μαζί τους

                         τα παραπονεμένα

                         βλέμματα σύννεφα

                         και τις

                        παιδικές φωνούλες

                        γεμάτες σκόνη

                        και χαθήκαν

                        χωρίς να μας αποχαιρετήσουν

                        ζητούν μια άλλη αγκαλιά,

                         με καινούργια παραμύθια,γιατί

                        φοβούνται μη

                        τους προδοθούν

                        οι επιθυμίες φοβούνται

                        το σκοτάδι

                        θα τη βρουν

                        με τα όνειρα

                        στις τρύπιες τσέπες,γιατί

                        δεν θέλουν

                        άλλες

                        Κυριακές χαμένες

                       μαζί τους πήραν και την άδεια χωμάτινη αυλή του Σχολείου

                       μοναδικός χώρος της παιδικής χαράς

                        χαμένος

                       δεν θα κρύβουν πια τα άτακτα προσωπάκια

                       άγουρα σωματάκια γεμάτα χώμα

                       γνωρίζουν τη ζωή

                       πριν τη σπουδάσουν

                       Από τα παλιά χρόνια φώναζαν οι ποιητές

                       για τρύπια χρόνια

                       πιστεύετε τους ποιητές,ναι όχι

                        και η πέτρινη βρύση

                        του Τούρκου

                        στέρεψε κι αυτή,μόνο

                        τα αδέσποτα

                        πίνουν από τη γούρνα

                        όταν βρέξει

                        και ο ήλιος βουτά για να βρει το φεγγάρι

                        ποιά παιδιά

                        να ξεδιψάσει

                        τα ξυπόλυτα παιδιά

                        τα μικρά

                        της Αλάνας

                        που έτρεχαν όταν

                        έβγαιναν από

                        το σπίτι και

                        ξεχνούσαν να γυρίσουν

                        ακόμα έξω είσαι

                        αν γυρίσει ο πατέρας σου και δεν σε βρεί στο σπίτι

                        θα φας το ξύλο της χρονιάς

                        ακόμα λίγο μάνα

                        εγώ σου φώναξα

                        μα τα άλλα παιδιά είναι ακόμα έξω

                        οι μικροί ήρωες του δρόμου

                        κανείς

                        δεν μπορούσε

                        να τα βρει

                         Γιανιωωωωώ

                        δεν πάω

                        φοβάται τους μεγάλους,

                        θα ισοπεδώσουν την παιδική''δημιουργία''.

                        τα παιχνίδια των παιδιών στην άμμο

                        που έψαχναν το χαμένο

                       ''λεφτό''

                        πάνω

                        στους δρόμους

                        της τρεχάλας

                        των θελημάτων

                        και το σήκωναν ψηλά

                        ως που πάει το χέρι

                        η χαρά του ''χαμένου''

                        Εε ακούγεται η φωνή του πιο μεγάλου

                         άστο κάτω

                         εγώ το είδα πρώτος

                         δικό μου είναι

                        μπαίνεις μέσα να κρυφτείς

                        τώρα θα σου δείξω εγώ

                        όταν σε πιάσω θα...

                         άνεμος

                         ο πιο μικρός,άντε πιάστον

                         άνεμος

                         στους χωμάτινους δρόμους

                         με τους ''ανεμόμυλους''

                         και τις σαϊτες

                         και, τους χαρταετούς

                         στις αλογομαχίες

                         καβαλούσαν τα καλάμια

                         και ο κουρνιαχτός

                         έφτανε στον ουρανό

                         και τα πατίνια αυτοσχέδια

                         από παλιά ρουλεμάν

                         κατρακυλούσαν 

                         στις κατηφόρες με

                         τους ρόλους

                         να αλλάζουν,και

                         να γίνονται συγκρουόμενα

                         σπασμένα τα κεφάλια

                         αφημένα

                         στη τύχη

                         κανείς

                         δεν έπαθε τίποτα

                         έμαθαν

                         να επιβιώνουν

                         σ'αυτό τον κόσμο

                         τον σκληρό .παιδιά

                         τώρα θα καπνίσουμε

                          ένας παιδί θα μου φέρει

                          το κέλυφος ενός πάρα πολύ χοντρού χοχλιού

                          ένα άλλο παιδί θα μου φέρει ένα καλάμι

                          δέστε ανοίγω μια τρύπα στο πίσω μέρος του όστρακου

                           ανάποδα ο χοχλιός,κόβω την κορυφή του καλαμιού

                          που είναι λεπτή και την περνώ στην τρύπα

                          έτοιμη η πίπα

                          φέρτε μου τώρα ξερή φασκομηλιά να βάλω στο στόμιο

                          κρατάω σπίρτα,ανάβω

                         κάντε κύκλο ,το κάπνισμα με τη σειρά,ένας ένας

                         με το υπόλοιπο καλάμι θα κάνομε χαμπιόλια

                         να παίζομε μουσική να χρεύομε και να τραγουδάμε

                        παιδιά μετά το κάπνισμα θα πάμε για να πουλήσουμε μολύβι

                        δέστε κάτω στο χώμα υπάρχουν μολυβένια μπιλάκια

                         από παλιά όπλα

                        αυτές τις μπίλιες θα τις μαζέψουμε,να τις λιώσουμε

                         φέρτε ένα κουτί του γαλάτου,να το ανοίξει ένας από πάνω

                        βάλτε τις μπίλιες μέσα,έτοιμο το καλούπι

                         φέρτε ξύλα να ανάψουμε φωτιά

                         έχομε ράβδους μολυβιού

                         τις καλύτερες τιμές έχει ο Χανιώτης

                          σ'αυτόν θα πάμε να πουλήσουμε

                         κατασκεύαζαν με τις ώρες

                         αυτοσχέδια παιγνίδια,αυτοκινητάκια

                         φορτηγά,με τσίγκο το κουβούκλιο και η καρότσα

                          ρόδες από κομμένα καρούλια μοδιστρικής στη μέση

                         τσουβαλάκια από πανάκια ραμμένα με σχέδιο όμορφα

                         τα γέμιζαν με άμμο

                         περνούσαν από τις πόρτες

                         ατελείωτο το ποδοβολητό

                         και ξεσήκωναν

                         τα άλλα παιδιά

                         για κυνηγητό

                         για μακριά γαϊδούρα

                         κρυφτό,Γιώργο εσύ να τα φυλάς

                         πηδούσαν τις μάντρες,να κρυφτούν στα πιο αθέατα

                         και μετά

                         για εξερευνήσεις των φαντασμάτων

                         Και μετά στο μικρό Χαμαμάκι στην ''κολυμπήθρα του Σιλωάμ''

                         και μετά στη Βίγλα για τα πονηρά ραντεβουδάκια,ευκαιρία να προπονηθούν

                         στον Εργοτέλη,την αγαπημένη ομάδα,όλα στα ''τσικό''

                         και μετά καταυδρωμένα στον Σιναϊτη Άγιο για τον άρτον το επιούσιον

                         και μετά για το παγωτό και τους ''πόντους''στο μπακαλικάκι του Λαμπράκη

                          Αύριο θα πάμε στην Παραγκούπολη,στου κυρ Λευτέρη

                          να ανταλλάξουμε τα περιοδικά μας

                         χωρίς άδεια

                         από τους γονείς

                         οι πόρτες ξεκλείδωτες

                         με το κλειδί επάνω,

                         όλα στα κάλαντα

                         με ένα μαγκάλι

                         όλο το σπίτι

                         πού να ζεστάνει

                          τα παγωμένα χέρια,πού

                         να μείνει χρόνος

                         για διάβασμα

                         μια σάκα

                         ένα τετράδιο

                         και σβηστήρα

                         μπαλίτσα

                         από ψίχα ψωμιού

                         όλα τα χρόνια,τα ίδια.

                         βέργα και

                         ξυλιές

                         να μαραθούν

                         τα άχρηστα χέρια

                          γεμάτα μελανιές

                         όλα στα τελευταία θρανία να βαριούνται

                         να νυστάζουν

                         από τα άδεια γράμματα και να αταχτούν

                         Τί δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου

                          δεν ξέρω Κύριε

                          Όλη μέρα λείπει

                          δεν σου είπα να έρθεις με τη μάνα σου

                          πού να βρω τη μάνα μου Κύριε,ξενοδουλεύει

                          το ξέχασα κύριε

                          άνοιξε το χέρι σου

                          και το άλλο

                          για να μάθεις

                          κι εγώ κύριε δουλεύω

                          και τί δουλειά κάνεις

                          για να μάθομε κι εμείς

                         Έχω το κασελάκι μου κύριε,γεμάτο πράγματα

                          είμαι ο πραματευτής

                          και πόσο τα πουλάς, ανάλογα 1 δραχμή  1 πενηνταράκι κύριε

                          έχω και πράγματα που κάνουν δεκάρες ακόμη και πεντάρες

                          Έλα εδώ κι εσύ,πάλι αδιάβαστος

                          εσύ τί κάνεις,και δεν διαβάζεις

                          εγώ Κύριε ζωγραφίζω τους ηθοποιούς του Καραγκιόζη

                         το μπάρμπα Γιώργο,το Μορφονιό και τους άλλους

                         γιατί κάθε βράδυ παίζω Καραγκιόζη

                          και τί έργο θα παίξεις απόψε

                         ''ο Μορφονιός Γραμματικός'' Κύριε

                          και πόσο κάνει το εισητήριο.1 πενηνταράκι κύριε

                          αλλά και πενταροδεκάρες παίρνω,βάζω και τζάμπα τα πολύ μικρά

                          που τα συνοδεύουν τα μεγαλύτερα αδέρφια τους

                          Ο φίλος μου από δω κάνει το ντελάλη να μαζευτούν τα παιδιά

                          ανοίξτε και οι δυο τα χέρια σας

                          και το άλλο

                          Έλα κι εσύ που κάθεσαι τελευταιός

                          Εσύ τί κάνεις

                          εγώ Κύριε πηγαίνω στην Παραγκούπολη

                          πού είναι αυτή

                          στο Φαλτέ τζαμί,στο Παρθεναγωγείο που πάνε τα κορίτσια

                          και τί κάνεις

                          Εκεί είναι ο κυρ Λευτέρης,που πουλάει περιοδικά

                          και λοιπόν

                          Μου δίνει τα ξεσκισμένα περιοδικά

                          των προηγούμενων μηνών

                          τα φέρνω σπίτι και τα κολλώ

                           Πώς

                           φθιάχνω αλευρόκολλα,βάζω και αλάτι

                           γιατί φωνάζει η μάνα μου,ότι θα τα φάει το μαμούνι

                           τα φέρνω στο Σχολείο και τα πουλώ

                          ανάλογα σε τι κατάσταση είναι,είναι και η τιμή

                           μιάμιση δραχμή περίπου το περιοδικό

                           και τί περιοδικά έχεις

                           Μικρό ήρωα,Γκαούρ Ταρζάν που αρέσουν στα παιδιά

                           μπορούν να τα ανταλλάξουν αφού τα διαβάσουν

                            και πού τα έχεις

                           είναι γεμάτη η σάκα μου κύριε

                           άνοιξε τη σάκα σου

                           για να δω

                           δέστε κύριε

                           άνοιξε τα χέρια σου,ξανά

                           δηλαδή έρχεσαι εδώ για να μου ξεμυαλίζεις τα παιδιά

                           να έρθεις αύριο με τον κηδεμόνα σου

                           δηλαδή δεν διαβάζετε για να κάνετε αηδίες

                          όχι κύριε είμαστε φτωχοί και βοηθούμε την οικογένεια

                          δεν ξέρω τί θα κάνετε,να βρείτε χρόνο για διάβασμα

                          πηγαίνετε όλοι στον τοίχο ''Νηστεία''

                         όλα στην ίδια τάξη

                         τα παιδιά του φτωχού

                         λερωμένα

                         γεμάτα μύξες

                         με τα μπαλωμένα παντελονάκια

                         γεμάτες οι τσέπες

                         γυαλένια μπίλιες και

                         σβούρες

                         που έφθιαχναν

                         κάτω από

                         το Κομμένο Μπεντένι

                         και πόντους,πολλούς πόντους

                         έκοβαν τις μάρκες από το κουτί των τσιγάρων

                         και τους έκαναν πόντους

                         να παίζουν κατάχαμα ατέλειωτες ώρες μπίλιες και πόντους

                         η ζωή είναι δισύλλαβη

                         από την άλλη πλευρά του ''δρόμου''τα κορίτσια,κουζινικά

                         σχοινάκι,κούκλες,κουτσό,κουμπάρες,τραγουδίστριες

                          η μικρή Ελένη,δεν περνάς κυρά Μαρία,πουν'το πουν'το το δακτυλίδι

                          περνά περνά η μέλισσα,κλωστές,κέντημα,λεύκωμα

                         Τότε τα παιδιά επινοούσαν παιγνίδια

                         με την ίδια

                         συνέχεια ζακέτα

                         μια ζακέτα

                         πολυφορεμένη

                         χωνεμένη

                         κουρελιασμένη

                         με τα μπαλώματα

                         στους τριμμένους αγκώνες

                         χωρίς βρακί. ψείρες

                         γεμάτα ψείρες

                        νερό με το λάστιχο και

                        ζεστό ξύδι οι μεγάλοι.

                        Τα μικρά παιδιά

                        που ό,τι ονειρεύονται

                         είναι.

                        Τα πασαλειμμένα καρπούζι

                        ατάιστα

                         άδειο το στομάχι

                        πείνα και των γονέων

                         είναι

                        τα παιδιά της Κατοχής που

                        όταν δουν ένα ψίχουλο κάτω

                         τρέχουν γρήγορα

                         να το μαζέψουν.η φυγή της πείνας

                         φωλιάζει πεισματικά στις χούφτες

                         για το ορφανό στόμα

                        τα σκονισμένα

                        τα γεμάτα γρατζουνιές

                        με το ποδήλατο

                        ένα το ποδήλατο

                        το σκουριασμένο

                        το μεταχειρισμένο

                        ελάτε όλα τα παιδιά,εγώ θα τον κάνω

                        τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο

                        γράψτε τα γράμματα στο Θεό

                        τί θέλει ο καθένας να του στείλει

                         δεν θέλω ζαβολιές,ένα πράγμα θα ζητάτε

                        γράψτε τα ονόματα και τις διευθύνσεις

                        δεν θέλω πλαστογραφίες

                        ένα γράμμα το κάθε παιδί

                        μη ξαχάσετε τα όνειρα

                        εγώ θα του τα πάω

                        θα με ακούσει

                        Τα παιδιά

                        και το πάνινο τόπι

                        από κάλτσα

                        παραγεμισμένο με κουρέλια

                        το ξεχουρδισμένο.

                        αγαπημένο το μονότερμα

                        στις κολύμπες του νερού

                        αν δεν είχαν

                        έκαναν μπάλες τις πέτρες

                        αλύπητα κτυπήματα

                        στο ''καλάμι''

                        αίμα γεμάτα τα πόδια

                        χώμα πάνω στην πληγή,το φάρμακο

                         αίμα στη μύτη

                         αίμα και ιδρώτας μαζί

                         και μετά

                         ακολουθούσε ο πόλεμος

                         εδώ να δεις αιματοχυσία

                         πετροπόλεμος

                         μέχρις εσχάτων

                         πόλεμος

                         σώμα με σώμα

                         μέχρι θανάτου

                         στον πόλεμο

                         έφθιαχναν παπούτσια

                         περικεφαλαίες και περικνημίδες

                         από λάστιχα αυτοκινήτου

                         θώρακες,τόξα,βέλη,ακόντια

                          από ξύλα

                         στις οδομαχίες

                         πολιορκητικούς κριούς

                         από καδρόνια

                         όταν οι αντίπαλοι έστηναν

                         οδοφράγματα

                         στα παλιά δρομάκια

                         τα λασπωμένα

                         έβγαιναν  και σκοπιές

                          και φρουρές

                         Έστηναν και ενέδρες

                         ''Αλτ τίς ει''

                         ''Είσαι ό''

                         τη μάχη κέρδιζε,και

                         όχι τον πόλεμο

                         αυτός που είχε συνάψει

                         τις καλύτερες συμμαχίες,γιατί

                         στον πόλεμο αυτό

                         έπαιρναν μέρος και παιδιά

                         από άλλες γειτονιές

                         οι παιδικές συμμορίες

                         με τα ξύλινα ντουφέκια

                         οι συμμορίες

                         με τις σφενδόνες

                         οι συμμορίες

                        με τα τσέρκια

                        και οι συσχετισμοί δυνάμεων

                        άλλαζαν συνέχεια

                        στη μυστική διπλωματία

                        και οι εφιάλτες ήταν πάντα παρόντες

                        Στο τέλος

                        έτρεχαν οι μεγάλοι

                        να μαζέψουν τους ''σκοτωμένους''

                        πριν τη χαριστική βολή

                        έπεφτε το ξύλο της αρκούδας

                        φώναζαν

                        δεν θα ξαναβγείτε έξω

                        μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία

                        παιδικοί θρίαμβοι

                        για τα επόμενα παραμύθια

                        του παιδικού κόσμου

                        του λευκού,όμως

                        ο εγωϊσμός

                        δεν αντέχει

                        την ταπείνωση της ήττας

                        η εκδίκηση είναι δική μου

                        μέχρις εξοντώσεως

                        να πάρουν

                        το αίμα πίσω

                        Η συνέχεια,στους δρόμους

                        κλέφτες κι αστυνόμοι

                      ''φίλα σταυρό,ότι

                        δεν με μαρτύρησες...προδότη

                        ατέλειωτες οι διαδρομές

                        ατέλειωτο το τρεχαλητό

                        ατέλειωτη η αλητεία

                        χαθήκαν κι αυτά

                        χάθηκε το ''φτου και βγαίνω'' χωρίς διάλογο γέρασε η ψυχή γρήγορα

                        χάνει να νικά και να χάνει,αυτάρκεια και ασφάλεια

                        να χαίρεται να λυπάται να κλαίει και να γελάει

                        χάνει αυτοπεποίθηση νοημοσύνη και φαντασία,να μη φοβάται

                        και χάθηκε βουβή η παιδική αθωότητα

                        χωρίς παιχνίδι

                        χάθηκε να Ζει

                        να μη ζει

                        ζ

                        ε

                        ι

                        κανένα παιδί

                        δεν μεγαλώνει πια

                        σ'αυτή τη γειτονιά

                        τη κάτω

                        του ''Λάκκου''

                        ποιά αγκαλιά να τα σκεπάσει,ούτε

                        η αγκαλιά του ήλιου

                        να τα ζεστάνει

                        πάει ο καιρός,

                        ο καιρός των φτωχών

                        πού τύχη

                        πόρνη τύχη

                        ανύπαρκτη

                        για τις πεθυμιές,μελανές

                        μίσεψε κι αυτή

                        μίσεψαν τα όνειρα όλα

                         λησμονημένα

                         γέρασε

                         ο κάτω κόσμος,

                         κι αυτός

                        έρημοι τόποι

                        αφυδατωμένοι

                        αζήτητα απολιθώματα

                        που δεν θα βλαστήσουν

                         Ποτέ

                        απομεινάρια των ''ανθρώπων''

                        με ησυχία αγιοσύνης ηδονική

                        με νύχτες αξημέρωτες,που

                        βουβαίνουν τα αναφιλητά

                        με νύχτες εμπύρετες

                        νύχτες

                        αναιμικές

                        με χνώτο βαρύ

                        ερώτων εκδιδόμενων

                        με μνήμες

                        ακόλαστων προσευχών

                        Οι προσευχές

                        ματαιώνονται,όταν

                         οι υποσχέσεις

                         δεν εκπληρώνονται

                        φυλακισμένες στο παρελθόν

                        τυραννισμένες

                        από το προπατορικό

                        περιμένοντας υπομονετικά

                        να λύσουν τη σιωπή τους

                        και τον κώδικα τιμής,για

                        να μας πουν τα κρυμμένα μυστικά

                        κλειδωμένες οι οδηγίες

                        στο τελαυταίο συρτάρι

                         και οι εντολές για μια ''ζωή ''

                         της δωρήτριας μάνας

                         το κλειδί στα εικονίσματα

                        Μνήμες γερασμένες

                        κενές οι ζωές

                        βιασμένες οι ζωές

                        της αδικημένης νεότητας

                        από το στοιχειωμένο παρελθόν

                        το ανομοιοκατάληκτο

                        Και σ'αυτές τις κλειστές πόρτες

                        που χάσκουν

                        στα ερημωμένα σπίτια

                        με τους ξεφλουδισμένους τοίχους

                         που φανερώνουν

                         τις αμέτρητες στρώσεις

                         του ασβέστη

                         άδειους από τις παλιές

                         κιτρινισμένες φωτογραφίες

                         τα ξεθωριασμένα γράμματα

                         ζαρωμένα

                         αθυρόστομα

                         έπεσαν μέσα στα χαλάσματα

                         μαζί με τις σημαδεμένες τράπουλες

                         στον πάτο

                         του σπασμένου πυθαριού

                         τα παλαιά συρτάρια

                          γεμάτα

                         με ανυπόγραφες διαθήκες

                         οι παιδικές κούκλες

                         χωρίς ρούχο,

                         πάνω στις ξεπατωμένες

                         καρέκλες,ατέλειωτες

                         οι στειρώσεις

                         Όμως

                         πόρτες ανοιχτές

                         στα κορίτσια

                         ειδώλια της σιωπής

                         με χαρακιές στα στήθη

                         της άδικης κατάρας,που

                         κανείς δεν βλέπει

                         τελευταίο τετράγωνο αριστερά

                          με τα δακρυσμένα

                          χλωμά πρόσωπα,δακρυσμένα

                          και τα όνειρα

                          σπαρακτικά

                         παραλυτικά

                         έσυραν την αιχμαλωσία

                          με τα ξεβαμμένα,

                          θολά μάτια

                          τα μελανιασμένα

                           από την ατέλειωτη λύπη

                          τα ξεχασμένα

                          να πολιτογραφηθούν

                          που πίσω

                           από το σπασμένο τζάμι

                           στο μικρό παράθυρo

                           του νεροχύτη

                           γεμάτο από χνώτα

                           με τα φθαρμένα χρώματα

                           και το λιωμένο ξύλο

                           γκρεμισμένο το εικονοστάσι

                           με τα βουρκωμένα εικονίσμστα

                           τα παλιά

                           με τα διαλυμένα΄κρόσσια

                           τους ξύλινους σταυρούς

                           με τα αποξηραμένα αντίδωρα,

                           τα φυλαχτά

                           της Τσιγγάνας

                           με τις βασκανίες

                           συνέχεια βγαίνει

                            κατακάθι του καφέ

                            στα αναποδογυρισμένα φλυτζάνια

                            τα μελανά.

                            Γαμώτο,

                            καμιά χαρά

                            δεν μου βγαίνει στο φλυτζάνι,

                            πες μου κι άλλα

                            κερά Μαρία.

                            Άνοιξέ το,γαμώτο μου

                            τα ύστερα του κόσμου

                            Αύριο θα ξανάρθω

                            Μη με ξεχνάς

                           χωρίς λάδι

                           το καντήλι της γιαγιάς

                           με μυρωδιά από τρεμάμενο οξυγόνο

                           λιγοστό το φως

                           στα έρημα δωμάτια

                           σπαρακτικού ριζικού

                           αλειτούργητα

                           το ψάθινο πανέρι

                           πάνω στα πεθαμένα έπιπλα

                            ένα δάκτυλο η σκόνη

                           με τα πικραμένα άνθη

                           που δεν πρόλαβαν

                            να στολίσουν

                            κρυφά τον Επιτάφιο

                           θωρούν με θλίψη,ότι

                           πριν ανθίσουν

                           ξεράθηκαν

                           γερασμένοι οι χτύποι της καρδιάς

                           από τα κολασμένα

                           τραύματα της ψυχής

                           Γράφουν

                           με το τρεμάμενο δάκτυλο

                           και τη μύτη

                           κολλημένη στο τζάμι

                           που μυρίζει

                           σάρκα μπόχας και

                           είναι γραμμένες

                           οι ασήμαντες ιστορίες ζωής

                           της ξέσκεπης δυστυχίας

                           γυμνό το δάκτυλο

                           κρύο,κοκαλωμένο

                           κουρασμένο

                           σκούριασε ανάμεσα

                           στα κρυμμένα τάματα

                           εξομολόγηση στυφή

                           στο Θεό του ήλιου

                           κι όχι

                           στο σκοτεινό Θεό των καταγωγίων.

                           μοναχικός θρήνος

                           κατά παντός για τα πάθη.

                           ικεσία της Μοίρας

                           για την απελπισμένη ήττα της ζωής.

                           δεν συναίνεσαν στις ιερατικές πράξεις των άλλων

                           της τάξης και ασφάλειας

                           ντροπή του καθωσπρεπισμού

                            με βαθιά κατάνυξη

                           ν'ανοίξει η γη και να με καταπιεί

                           ύστατου συγχωρεμού,του

                           ύστατου Κύριε ελέησον,όμως

                           αληθινή

                           δέηση μνήμης

                           νεκρική η σιγή

                           στο νεκροταφείο

                           που χάσκουν τα μνήματα

                           που είναι

                           ταριχευμένη

                           η ελπίδα

                           του Πάτερ ημών

                           επαληθεύει το χαμό,επαληθεύει

                           στον ικετευτικό επίλογο

                           το ολοκαύτωμα των ψυχών

                           στο απαγορευμένο

                           στο στοιχειωμένο κόκκινο καλντερίμι της χαμένης αθωότητας

                     

                                                       ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ  ΚΑΙ

                                                       ΕΚΘΕΣΙΑΚΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ

 

                        1]  ΙΣΟΓΕΙΟ  α] Μικρή εσωτερική αυλή : Εκθεσιακή ενότητα, ''Το κορίτσι με το ροζ του λουλακί ''

                                              [ α]'' Η κοπέλα με το γαλάζιο κορδελάκι'' β] Η κοπέλα με το ρούχο το με-

                                                  ταξωτό'' γ] ''Η κοπέλα με τους λεμονανθούς''                                                                                                         

                                                      

                                            β] Μικρή αίθουσα [1]       : Εκθεσιακή ενότητα,'' Πορτρέτο χωρίς όνομα''

                                  γ] Μικρή αίθουσα [2]    : Εκθεσιακή ενότητα,'' Το μαγευτικό πορτρέτο της γης των θρύλων''

                                                                                      '' Το χρυσοποίκιλτο της Πανσελήνου''

                                                                        και '' Η αθέατη πλευρά...του άχρονου χρόνου

                                            δ] Μεγάλη αίθουσα         : Εκθεσιακή ενότητα,'' Τα ροζ παράθυρα του Λάκκου ''

                                                                                       Ζωγραφική - Γλυπτική - Χαρακτική

                          2] ΟΝΤΑΣ    α] Μικρή αίθουσα           : Εκθεσιακή ενότητα,'' Οι Πρίγκιπες του Λάκκου''

                                                                                                                '' The Princes of ''Lakkos''

                                                                                      [ από τη σειρά '' Πέτρα και χρώμα'' ]

                                             β] Μεγάλη αίθουσα        : Εκθεσιακή ενότητα,''  γλυπτική''

                                                                                      [ από τη σειρά '' Πέτρα και χρώμα '' ] και

                                                                                   στο μέσον ''  Η χαμένη αθωότητα του Λάκκου ''

                                                                                      [ από τη σειρά '' Τα ροζ παράθυρα του ''Λάκκου''

                                                                                                              '' The pink windows of ''Lakkos'']

                                                                                   Επίσης, '' Οι σφραγιδόλιθοί μου''

                                                                                                '' Τα γραμματόσημά μου''

                                                                                                '' Πορτρέτα επί ξύλου ''

                                                                                                 '' Πορτραίτα επί πέτρας ''

                                                                                                 '' ΟΙ ΚΑΠΠΑΔΟΚΕΣ ''

                                                                                                 ''Γλυπτική επί χάρτου ''

                                                                                                 '' Γλυπτική επί ξύλου ''

                                                                  [ από τις σειρές '' Πέτρα και χρώμα ''

                                                                  '' Λάκκος,το απαγορευμένο κόκκινο καλντερίμι της χαμένης αθωότητας

                                                                                                 ''Είμαι ο Κανένας''

                                                                                              '' Τα ροζ παράθυρα του ''Λάκκου''

                                                                                            ''Πορτρέτο χωρίς όνομα''

                                                                                            ''Το κορίτσι με το ροζ του λουλακί''

                                                                                          '  'Το πορτρέτο του κρητικού τοπίου''

                                                                                     ''Η αθέατη πλευρά...του άφωτου φωτός

                                                                                             ''Το κορίτσι με τα μπλε βελούδα''

                                                                                             ''To κορίτσι με το κόκκινο στο κόκκινο''

                                                                                             '' Μαύρο στο μαύρο''

                                                                                             ''Magie de femme''

                                                                                             ''Red to red''

                                                                                             ''Οι έσχατοι''  ''Των Αγίων''

                                                                                             '' Η αθέατη πλευρά της παράδεισος''

 

                                                                   ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ   Ζωγράφος - Γλύπτης - Χαράκτης