ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ 1 ΙΟΥΛΙΟΥ ΕΩΣ 15 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013
''THE PINK WINDOWS OF LAKKOS''
ΤΑ ΡΟΖ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΟΥ ''ΛΑΚΚΟΥ''
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗ
ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ - ΓΛΥΠΤΙΚΗ - ΧΑΡΑΚΤΙΚΗ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Επειδή η τέχνη παρερμηνεύεται
όταν ερμηνεύεται
'' ΛΑΚΚΟΣ '' Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
Το απαγορευμένο,το στοιχειωμένο κόκκινο καλντερίμι της χαμένης αθωότητας
ΑΛΦΑΒΗΤΟΓΡΑΜΜΑ ''Κ''
Ο έσχατος επιτάφιος των ψυχών
Το γράμμα της φτωχιάς κοπέλας
που άφησε την ψυχή της στην αθέατη πλευρά της παράδεισος
και κατέβηκε στη γη
Η άλλη ζωή
Στην καρδιά του το καλντερίμι της Σπιναλόγκας
τα μικρά χαμόσπιτα με το κεραμιδάκι
το παιδομάνι τρέχει
στο μικρό μπακάλικο του Λαμπράκη
για παγωτό και ''πόντους''
. Πιο ψηλά τα μεγάλα βενετσιάνικα τείχη με το Μαρτινέγκο
Κρεμόμαστε για να δούμε την αγαπημένη μας ομάδα τον Εργοτέλη
κάθομαι στο μεγάλο πεζοδρόμιο
όπου καταθέταμε τα όνειρά μας
δίπλα και το μεγάλο πεύκο
που λέγαμε τα μυστικά μας
στα πόδια μας απλώνεται
η μεγάλη ''Αλάνα''του Λάκκου
το πάνινο τόπι μας περιμένει
Κι εκεί που το παιδομάνι
ζητούσε μια ευκαιρία
για να πάρει μια ανάσα
μετά από ένα εξαντλητικό μονότερμα
μέσα στις λάσπες
ξαφνικά παρουσιάζεται
η μορφή του ''Σαββάτου''
ήταν μια ''σκιά''
σαδιστικής ευχαρίστησης
Όλο το τσούρμο από πίσω να την κυνηγά
και να της πετά ό,τι βρει
αυτή να τρέχει και να απαντά
με ακατάληπτες λέξεις
μέχρι να χαθεί στο πάνω στενό
Είχαμε μια δεύτερη ευκαιρία
να σκαρφαλώσουμε
ξανά στα τείχη
και να πάμε να δούμε
τα πονηρά ραντεβουδάκια
της Βίγλας
Προσφιλής προορισμός μας και ο ''Σιναϊτης΄Αγιος''
ο πολιούχος του Λάκκου
ο Άγιος Ματθαίος
για τον ''άρτον τον επιούσιον''
πιο πέρα και το ''Μικρό Χαμαμάκι''
ήταν η ''κολυμπήθρα του Σιλωάμ''
για τα ''παιδιά της αλάνας''.
άλλος προσφιλής προορισμός
η Παραγκούπολη
στη πλάτη του ναού του Σωτήρος
εκεί αντάλλασαν τα παιδιά
τα αγαπημένα τους περιοδικά
με παιδιά από άλλες αλάνες
τα περίφημα Μουρουχάδικα
στου κυρ Λευτέρη
ήταν ένας άλλος ιερός Ναός του πεζοδρομίου
Στο κέντρο και το μικρό καφενεδάκι, το στέκι των'' Μεγάλων''
βρέχει
και οι χοντρές σταγόνες της βροχής
κτυπούν στο καλντερίμι
τζάμια θολά
ο υγρός αέρας ανοίγει τα παράθυρα.
σκύβουν μισόγιμνες γυναίκες
ακούγονται βραχνά τραγούδια και γέλια
ξανακλείνουν τα παράθυρα
ακόρεστη πληρωμένη ηδονή
ανθρώπινη μυρωδιά
βρισιές με ερωτικές κραυγές
και ο λακκιώτικος ''θίασος''
όλοι οι Λακκιώτες του δρόμου
όλοι οι ''ήρωες''
Ο'' Μπουκάλας'',ο ''Λαουτιέρης'',η ηρωϊκή μορφή το ''Σαββάτο''
επίσης η μεγαλύτερη ''Περσόνα''
που πάνω της είχε επενδύσει
όλες του τις ονειρώξεις το παιδομάνι
Και πάνω απ' όλα και όλους,ο ''Γέρος''.
Ο ΄΄Γέρος'' ήταν κάτι σαν ξωτικό
ήταν όλος ο λακκιώτικος θίασος μαζί
ο ''Μάντης''ο ''Προστάτης'' του απαγορευμένου...
και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του καφενείου και μπαίνει ο ''Γέρος....,Ήρθε η καινούργα λέει
Κώστας Καπετανάκης
Museum '' The pink windows of Lakkos '' Κώστας Καπετανάκης
Το Γράμμα
Λάκκος
ο θρύλος του Ηρακλέίου
το απαγορευμένο
το στοιχειωμένο
κόκκινο καλντερίμι
της χαμένης αθωότητας
Γραμμική ΄΄Κάππα''
ο έσχατος επιτάφιος των ψυχών
το γράμμα της φτωχιάς κοπέλας
γράμμα ποίημα θεσπέσιο,οι γραμματοσειρές σε σχήμα γλυπτού
όχι αυτό της σοφίας των αγαλμάτων που δείχνουν
πάντα τον ίδιο δρόμο,έτσι κρύα που στέκουν
το άλλο του ανώνυμου δρόμου
του ήθους και της αύρας
της ευγενούς τέχνης
που μετατρέπεται
σε υπερβατική ελεγεία
το άυλο
δεν το βλέπεις,αλλά ξέρεις
ότι ζει εκεί.
τίποτα το περιττό στον απέριττο χώρο αυτό
αδιήγητο ποίημα
από το πρωτοειδωμένο φως
ως το φως
φαντασμαγορία του ονειρικού
που δεν λέει να τελειώσει,και
δεν θα το προλάβει
κανένα βιβλίο να το αντιγράψει
θα είναι''μόνο''του
να συνομιλεί
με το ιερό κι ανίερο
που οδηγεί στην αθανασία
κανείς δεν θα το δει το γράμμα
της πρόωρα χαμένης κοπέλας
που αναλήφθηκε στους ουρανούς
που άφησε την ψυχή της
στην αθέατη πλευρά της παράδεισος
και κατέβηκε στη γη
Ήρθε ο καιρός
είνε οι φωνές,οι φωνές των ψυχών που κείτονται στο χώμα
οι Θεοί αδιαφορούν,δεν ακούν τις παρακλητικές φωνές
των ψυχών
και οι ψυχές αναγκάζονται να παρακαλέσουν τις Μοίρες
αφήνουν ρωγμές,μήπως και περάσει κάποιο φως
στο απαγορευμένο κόκκινο καλντερίμι των στεναγμών
Παραδίνομαι στις στιγμές της δημιουργίας
οι φωνές ενώνουν τον πρωτοχρόνο με τον μεταχρόνο
τί κι αν γράφουν κέντημα
αδιάφορο για τους επιβάτες του ''σύντομου δρόμου''
κανείς δεν κοιτάζει το εικαστικό παραλήρημα
μονοπάτι φυγής
το παίρνω μαζί μου
΄΄Γράφει'' το θεατρικό μονόπρακτο χίλιους ρόλους
αλλάζει κάθε στιγμή και γράφει
γράφει για τα αόρατα σημάδια και τάματα
σβημένα τα τάματα
ανώνυμα τα ανθρωπωνύμια
όμως ολοζώντανα τα ''απολεσθέντα''
επιζώντα της νοσταλγικής ζωής
του παραδείσου του φτωχού
όταν οι φωτοσκιάσεις αρχίζουν να φαίνονται
στο χωμάτινο χαρτί του ασπρόμαυρου
Σώπα το Γράμμα
εικόνες γεμάτες φως
καυτές
ανασαίνουν βαριά
να μου κοπεί
η ανάσα
είναι τόσο
αισθησιακές
μυστηριώδεις
λάμπουν τόσο
αφηγούνται το τραγικό ηλιακό φως
το προσκηνούν ηδονικά
Εδώ υπάρχει το μυστήριο,πώς το φως προσπαθεί
για την ''ήττα'' της σκιάς
η σκιά στοιχειώνει τη μνήμη
οπαδός της εικονολατρείας του υπαρξισμού το άφωτο φως
στο σύνορο της μεταφυσικής,αιχμαλωτίζει τις εικόνες
μικρό το φως,μεγάλη η σκιά,μεγάλο το φως μικρή η σκιά
αέναη η φωτοσκίαση,αλλεπάλληλη η σύγκρουση
στο θέατρο Σκιών
Αιχμαλωτίζονται οι εικόνες στη σαγήνη,στην ενδοσκόπηση
στον χλωμό μπλε κόκκο σκόνης
που κατοικούν
στη λάσπη της γέννησης
μόνη κατάμονη
''Αυτή''
η χλωμή μπλε κουκίδα
αλληλοσπαράσσεται στη μοναξιά της
χωρίς προορισμό εξόδου
πεπερασμένη σκέψη μου
πάλι αυτές οι σκέψεις
πάλι οι εικόνες
βγάζουν τις μάσκες των ρόλων
ξαφνικά σιωπή κι ακινησία
από την αξαντλητική υπερένταση,γιατί
ήρθαν τα νεφελώματα του γαλαξία
γεμάτα αστερόσκονη,από
την αόρατη μήτρα του σύμπαντος
Αυτό το βρεφοκομείο
γεννά αστέρι με την ταχύτητα του φωτός
Επικρατεί μια αδράνεια ένδον,από το μεγάλο ξάφνιασμα
εξαιτίας του λήθαργου της στιγμής
Πόσο σκοτάδι της μαύρης τρύπας
να καταναλωθεί,για να υπάρξει ορατό φως
από την ομίχλη της ανυπαρξίας
της σκοτεινής ύλης
στην ταφική πλάκα της μαύρης τρύπας
στο θνητό χρόνο το φθαρμένο
από την αιωνιότητα της αθανασίας
κρύβεται
το αναπάντητο ερώτημα του αινίγματος
Από το παραπέτασμα του χάους
έρχεται το άφωτο
η θνητή ύλη βρίσκει φως
ατέλειωτο το ''Γράμμα'' στο δράμα
Μα πιο πολύ γράφω
για τα ανήλικα παιδιά
τα παιδιά που χάθηκαν
τα πεταμένα στους πέντα δρόμους
αγνώστου πατρός
που δεν ξέρουν ''γράμματα''
μόνο μουτζουρώνουν
Βαγγελίστρα μου,τί γράφω,θα μου ξεραθεί το χέρι
θα απαλλαγώ από τα παραπτώματα
λόγω έργω ή διανοία
όπως ψάλλει η νεκρόσημη εκκλησία
Πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα,στον άχρονο χρόνο
να τα προλάβει να τα καταγράψει,όλα αυτά
το ''Επος΄΄
Δεν εξαντλώ το θέμα,'' Γιατί ''τους χρησμούς
θέλω
ανεκπλήρωτους
για να έχει μέλλον και η ποιητική
γιατί να αφουγκραστώ τη γνωστή σκέψη
της παλιάς σοφίας
και να την ακολουθώ στην ολόκληρη ζω
Σώπα
άκουσε την καρκινική σκέψη
σκάσε επιτέλους
Δεν ξέρω αν θα ολοκληρώσω την διατύπωση
είναι αυτό το κάτι που απομένει
δεν θέλει να τελειώσει το έργο,γιατί
πώς θα μπορέσει να φτάσει το ερχόμενο
στο μη ερχόμενο
αυτό ψάχνει η ποιητική
την υπαρξιακή κατάθεση
θα τη φτάσει...
και το περιμένω,και όλο το περιμένω
και ξανά και ξανά
και έρχεται αυτό που είναι,που είπαν,που έμαθαν
που είδαν, που διάβασαν
και ποτέ δεν έρχεται αυτό που περιμένω
και μετρώ το χρόνο
κάθε πρωί μετρώ το χρόνο
και ξανά και ξανά μετρώ
και δεν έρχεται
ποτέ δεν θα ρθει,πάλι αυτές οι σκέψεις
κι αν έρθει το τέλος
μετά την εκπλήρωση
πόσο μελαγχολικό αυτό το τέλος
Τί
τί
τί
είναι θέμα ελευθερίας
όταν η ελευθερία δεν είναι ελεύθερη
τότε δεν υπάρχει ελευθερία,πάλι αυτές οι σκέψεις
κι αν υπάρξει,πάλι αυτές οι σκέψεις
της έξω ελευθερίας
Τότε τί,τί
τί
τί
Σώπα
σκάσε επιτέλους
Τώρα ακούω τη φωνή
είναι η φωνή του κοριτσιού
Ξύπνα
κικιρίκου,συνέχισε το ΄΄Επος''
και αρχίζω τα γαλάζια και τα ροζ,και πάλι
από την αρχή
και να τος ο έρωτας ο ανέστιος να με τιμωρήσει
Χαιρέκακα
με κοιτάζει από ψηλά,που ενώ προβάρω
την αστρική λαμπερή φορεσιά
τολμώ το αδύνατο
να φιλήσω τον έρωτα
Ένα βήμα είμαι
πριν το σύνορο του κόσμου
ένα βήμα πριν το τελικό φράγμα
για το σμίξιμο
όλες οι αισθήσεις
σε μία
είναι η αφή του φιλιού
του πενταπάρθενου φιλιού
το άγγιγμα των χειλιών
τα μάτια κλειστά
βλέπεις τα πάντα
και δεν βλέπεις τίποτα
ευτυχία μέσα στην ευτυχία
φαντάζει αιώνιο
ξαφνικά
ο έρωτας μηδενίζει το χρόνο
ενδύομαι τα κουρέλια
του πεντάρφανου φιλιού
της ήττας και της αιχμαλωσίας
οι αιώνιοι κανόνες του τέλους του πένθους
να είμαι έμεσμα
αυτός ατάραχος με το σαρδόνιο χαμόγελο,ξέρει ότι
ο νικητής τα παίρνει όλα
και το ηθικό πλεονέκτημα
κι εγώ η φτωχιά κοπέλα,να μένω με
το γράμμα στο χέρι
και τα αλάτια στα μάτια
είναι οι κανόνες
πάλι αυτοί οι κανόνες
Εξομολογούμαι
δεν είμαι η απεσταλμένη η μονογενής
θείας έλευσης
που θα θυσιαστώ
για να άρω τις αμαρτίες,και να τιμωρήσω όσες παραβιάζουν
την αρετή του πένθους
Άκουσα τις κραυγές της οδύνης
να θέλουν να μεταρυθμίσουν την πίστη τους
χωρίς να φοβούνται ότι αμαρτάνουν,το λέω
για να με ακούσουν
όλοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα
για να εργαστώ ήρθα
στο Λάκκο
με τους περιθωριοποιημένους,καταπιεσμένους
περιφρονημένους
αόρατους ακοίμητους με τους κεκοιμημένους ψαλμούς
με τις ανάσες των κρίνων,συντροφιά στην πλάκα
τους απηλούμενους από την καθωσπρέπει
κοινωνική τάξη
του ''πρωτοκόλλου της Σιών''.
Υ.Γ.Η άλλη ζωή
απέραντα άδεια
και βαρετή η ζωή των πεθαμένων
στον περικαλλή ναό του ουρανού
χαμένα τα χρόνια
''εις τόπον χλοερόν''
αυτό θα λέω
όταν με ρωτούν
για τη μεγάλη ΄΄Πτώση''
είπα στους ποιητές
να μου πουν
πού είναι η προδοσία
στο ''Ωσανά''
ή
στο ''άρον άρον''
πιστεύετε τους ποιητές,ναι,όχι
''να το πάρει η μαύρη θάλασσα''
και το μαύρο Άγγελο
που με βοηθά
ρωτώ
έκανε να χαμογελάσει
δεν παίρνω απάντηση
''να το πάρει η μαύρη θάλασσα''
η φωνή Σου
η φωνή Σου,θα είναι εξαίσια
άφωνος,τίποτα
λες να είναι
από τους εκπεπτωκότες Αγγέλους
Σαλαμαλέκουμ
η νοηματική του
καλά το ξέρεις
πως καθόλου δεν μ'αρέσει η''ανάπαυση''
μα την πίστη μου
θα είναι ανένταχτος
απορώ πως τον αφήνουν
θα του μαδήσουν τα φτερά
η νοηματική Του
Σαλαμαλέκουμ
άκουσα τι μου είπες
δεν σου απαντώ
για να έχεις έμπνευση
στις παγίδες
ο μαύρος Άγγελος
που όταν σκέφτομαι,Αυτός
ξέρει τι σκέφτομαι
είναι μέσα στο μυαλό μου
ξέρει όλες τις παγίδες της προηγούμενης ζωής μου,τις χιλιάδες παγίδες μου
τί με κοιτάς
το ξέρω,ότι ξέρεις
το απολυτήριο σκέφτομαι,το ξέρει
ο ακοίμητος φύλακας στις παγίδες
του ''κακού''
δες
είδα όλες τις παγίδες
αμ δε
ξαναπροσπάθησε
είναι μάταιο,λες
δεν θα έχω καμία τύχη
''το μαντρί''
να μην έχω ερωτήσεις
να μην είμαι ανένταχτη,όχι
θα είμαι ανένταχτη
όχι ''εκοιμήθη''
να ζω
δεν ζω
Ζω
Ζω
ζω
αλύτρωτη μήτρα μου
και δεν θα κρυφτώ
να καπνίζω το πρωινό τσιγάρο,με τον τούρκικο καφέ
και να ανοίγω το φλυτζάνι
όλο κατακάθι μου βγαίνει,γαμώ τη τύχη μου
πού είναι ο αγαπητικός μου κερά Παναγιώτα
άνοιξέ το πάλι,που ''να με πάρει και να με σηκώσει''
ως τη συντέλεια του κόσμου,Αμήν
Αμήν
Αμήν
ειρήνη υμίν
περιπλανώμενη
στον ανύπαρκτο χρόνο
κάθομαι στο λόφο ψηλά
στο Μαρτινέγκο
''Δαμόκλειος σπάθη'' επικρέμεται
θα με στήσουν στα τρία μέτρα
εξόριστη
να ανεμίζουν
τα ξέπλεκα μαλλιά
αφημένη στο πουθενά
το βλέμμα στο τίποτα,πονεμένο
μαραμένα μάγουλα,χιλιάδες επιθυμίες
χιλιάδες απελπισίες
ένα ασήμαντο
παρατημένο
ηττημένο
εκτός λειτουργίας
είμαι
γκρεμίζεται ο παράδεισος
Πού είσαι μάνα
Μάνα
Μάνα του κόσμου
μου έλεγες
''όταν κάνεις σχέδια,ο θεός χαμογελάει''
μουτζουρώνω
τα λάθος πεζοδρόμια της ζωής
στο ''μακρύ σοκάκι'' της πλάνης
στο ''μέρος''
όπου ήμουν μέρος,και
τώρα δεν είμαι μέρος
να ζωγραφίσω την ιστορία μου
της ''πετώ το γάντι''
εκεί που γράφει
Τέλος
την ημέρα της ''Κρίσεως''
Είμαι
αυτό το ''Γιατί''
γιατί
γιατί
Σώπα
περνά η ''έξω'' ιστορία
βάζω στο φάκελλο
το άσπρο χαρτί
το τελευταίο χαρτί θα παίξω
το είχα κρύψει στο μανίκι
θα το τραβήξω την κατάλληλη στιγμή
το γράμμα,όχι εκεί
κάτω θα γράψω το γράμμα
δίπλα μου θέλω τις προσφορές
και τα θυμιάματα
για να μην παραπονιούνται
οι ψυχές
το στέλνω σε
ανώνυμη διεύθυνση
των ανθρωπωνυμίων
απαγορευμένος τόπος
κλειστός ο ουρανός,μικρές οι ελπίδες
ομίχλη στα όνειρα
μήπως τα δουν και μου τα κλέψουν
αυτά τα γράμματα
του δρόμου των φτωχών,τα σκίζουν
είμαι ατάλαντη
πεπλανημένη
εξαιτίας των αινιγμάτων
Σώπα
περνά η παρένθετη τέχνη
Γεννά
το σπλάχνο της πίστης μου θέλω
σάρκα της μνήμης και χώμα
της ταπεινής
μιας λιτανείας ψωμί ζητώ
ζυμωμένο με προζύμι
προσφυγικό
για μια καλύτερη ζωή
ανθρώπινη
υπαρξιακή
από το μηδέν
ως το θάνατο
να αποδοθεί δικαιοσύνη.
βαρέθηκα την αιώνια ομορφιά
βρεγμένη
από τα ακατάσχετα δάκρυα
του νόστου
δεν υπάρχει
να θέλεις
να κάνεις όνειρα στον ουρανό
θαμμένα τα όνειρα
εδώ
στην τέφρα
της γης του ουρανού
κάτω,εκεί
πριν το μηδέν ήταν
το όνειρο της μυρωδιάς
του εσώρουχου
από πράσινο σαπούνι
Σώπα
περνά ο αόρατος θίασος
κατεβαίνω
για να ανταμώσω
και τα άλλα κορίτσια
του περιπλνώμενου θιάσου
τις υφάντρες
του παραδείσου
τις πέτρινες κόρες
έτσι που στέκουν και περιμένουν
με τα άσαρκα πέλματα
να ξαναπαίξουμε
τις ''Κυρίες''
να περιμένουμε
τον πρίγκηπα του παραμυθιού
με το γαλάζιο άλογο
πολύ θα χαρούμε όλες μαζί.
να παραβώ τους κανόνες
αφόρητο
αυτό το πρωτόκολλο...
Υ.Γ.στο Υ.Γ.Στην τέφρα του μαύρου φωτός
ανακαλύπτονται τα ψυχικά τραύματα
τα αγκαλιάζουμε με ευμένεια
δικά μας είναι
αναπόδραστα στο άφωτο φως
αντιπαράθεση
στην εμπειρία του ανθρώπου
να επιβιάσει την απώλεια
πέρα από την ειπωμένη σκέψη
στην ιερή διάσταση των ανεστίων
στην πορεία
τη γραμμική
στο κόκκινο καλντερίμι
της προσφυγιάς
οι σκηνές ξεπερνούν τα όρια
του άχρονου ''εξω'' χρόνου
τα πρόσωπα συναντούν τις ψυχές
των αυτιστικών ερώτων
ερωτεύονται το ηφαιστειακό άφθαρτο είδωλο
ανασφάλεια στο βυθό
πού είναι η αγάπη η αθώα
η θεότυφλη
ο έρωτας ο εμονικός
ο ανέστιος ο εκδικητικός
δεν ξεχνά
μνησίκακος να τιμωρήσει την ψυχή
θνησιγενής να τιμωρήσει
την αειθαλή αγάπη
βάτος καιομένη μη κατακαιομένη
ατελεύτητος γεμάτος αστρική σκόνη
μοναδικός στο σύμπαν
από τον άχρονο βυθό της ανυπαρξίας
απεσταλμένος ''ουκ αρνίον ίνα άρη''
μονογενής
στο ''γύρο του θριάμβου''
θεατής
στο ''γύρο του θανάτου''
σώμα στο σώμα
του πόθου
στο σιωπηλό δρόμο του κλαθμώνος
χρώματα κι αρώματα
με λυρικούς γλυκασμούς
στα πάθη των παθών
ηδονικές οι κορυφώσεις
πριν ''λερώσουν''
μεταλαμβάνουν
τον Επιτάφιο
της Σιναϊτικης εκκλησιάς...
Σιωπή,θα με ακούσω
όταν σωπαίνει η σιωπή
αυτό αποθηκεύεται
και το φορτίο
είναι πολύ βαρύ
Συνεχίζεται,κόκκινη κλωστή...
Ευτυχώς που υπάρχει η τέχνη για να
ανατρέπει τα ''θέσφατα''
απ' όπου κι αν προέρχονται αυταπάτη της αυταπάτης
των κυρίαρχων βεβαιοτήτων
Η αγία τέχνη,θα σώσει το αγίασμα
είναι η θρησκεία με τους δικούς της Θεούς
θα σώσει το ασσόδυο της ζωής
Κι αν τώρα δεν υπάρχει απάντηση
για το τέλος χρόνου της ύπαρξης
κι αν υπάρξει απάντηση στο μέλλον
η τέχνη είναι αυτή που θα δώσει ''απάντηση''
στο χωρίς απάντηση
κι αν υπάρξει απάντηση,τί
τί
τί
Τί θα υπάρξει
στην ''έξω'' απάντηση
πάλι αυτές οι σκέψεις
Κώστας Καπετανάκης